Αναρτήσεις
Τώρα τελευταία, μάλιστα άρχισε και τα χοροπηδηχτά βηματάκια προς τα πίσω.
Ας εξετάσουμε μαζί, μερικούς από τους λόγους-πιθανότητες για τους οποίους, μάλλον, η κυβέρνηση Καραμανλή δεν μπορεί να εφαρμόσει τα απίστευτα μέτρα της για την ανάπτυξη του τόπου.
Πιθανότητα 1η:
"Το έργο που παρέδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση ..."
Ίσως και να το είχε κάνει επίτηδες το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Είδε ότι δεν θα ξανά έβγαινε στην κυβέρνηση, μιας και την τελευταία φορά νίκησαν με ελάχιστη διαφορά, οπότε "διαλύστε όσα μπορείτε, να μην αντέξουν, να τους φάει ο λαός και να ξανά γίνουμε κυβέρνηση".
Κάπου εκεί αρχίζει και η κλάψα του κυβερνώντος κόμματος.
Αντί να μας λένε τι θα κάνουν για να σώσουν την κατάσταση, να παρουσιάσουν κάποιο έργο, να περάσουν κάποια σοβαρά μέτρα (και όχι κι άλλα αντί-λαϊκά, κάφρικα, λαϊκιστικά μέτρα ή βιαστικές, προεκλογικές παροχές που δεν αντέχει ο υπέρ-σφιχτός και εικονικός προϋπολογισμός), όλη την ώρα ακούμε ατάκες όπως: "με αυτά που λάβαμε..." "η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μας άφησε μια Ελλάδα..." και διάφορα άλλα χαριτωμένα, που δεν απέχουν, βέβαια, και πολύ από την αλήθεια αλλά δεν βοηθάνε καθόλου την (σ)κατάσταση.
Πιθανότητα 2η:
"Μας μάτιαξε η αξιωματική αντιπολίτευση!"
Βέβαια.Ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου, επειδή δεν έβλεπε άλλη λύση για να μπορέσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ανακτήσει την δημοτικότητά του και να εμφανιστεί επιτέλους ο ίδιος ως καταλληλότερος πρωθυπουργός, έψαξε και βρήκε κάποια πιο εναλλακτική μέθοδο για να πετύχει τους στόχους του.
Έτσι, λοιπόν, όπως λέει και το λαϊκόν άσμα "Πήγα σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες".
Η λύση που έδωσε η μαντάμ ήταν το μάτι.
Γνωστή λαϊκή λύση σε όλα μας τα προβλήματα. "Γιαγιά, δεν είμαι καλά..." - "Αχ πουλάκι μ' σε ματιάξανε!" είναι ένας ενδεικτικός διάλογος μεταξύ εγγονού και γιαγιάς που αφορά το "μάτι".
Εάν αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο η κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει, τότε γρήγορα να κάνουμε μια πορεία συμπαράστασης με αιτήματα "ΞΕ-ΜΑΤ-ΙΑΞΤΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΡΑ ΜΑΣ" ή κάτι που θα φέρει το ίδιο αποτέλεσμα.
Πιθανότητα 3η:
"Εσωτερικό σαμποτάζ από τον Επίτιμο Πρόεδρο"
Ως γνωστόν, ο Επίτιμος Πρόεδρος τις Νέας Δημοκρατίας, κ. Κων/νος Μητσοτάκης, έχει 2 παιδιά. Και τα δυο, είναι βουλευτές. Μάλιστα η κ. Ντόρα Μπακογιάννη είναι υπουργός Εξωτερικών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ακόμα ένας βουλευτής, που απλά τυχαίνει να είναι καλός φίλος της SIEMENS.
Δυνατό παρουσιαστικό, οικογένεια με πολιτικό υπόβαθρο, πατέρας επίτιμος πρόεδρος, προϋπηρεσία στο υπουργείο Εξωτερικών.
Ε, κρίμα είναι το κορίτσι να μην προωθηθεί και αυτό στην ηγεσία του κόμματος.
Έτσι, λοιπόν, έχουμε κάποιες φήμες, που θέλουν τον κύριο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να σαμποτάρει την πολιτική του κ. Καραμανλή για να "κάνει πάσα" την θέση του στην μονάκριβη κορούλα του.
Και σε αυτήν την περίπτωση, μια πορεία μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό έτσι ώστε να έχουμε μια κυβέρνηση ελεύθερη και δυνατή *γκουχου γκουχου*.
Μια "αφυπνιστική" προσφορά, του Σουφλέ.
Φίλε Evarian, θα έλεγα πως η τρίτη πιθανότητα (σε αντίθεση με τη δεύτερη που είναι πλήρως αληθοφανής) δεν ευσταθεί ιδιαίτερα. Ο Κωστάκης το είχε δηλώσει από την αρχή άλλωστε ότι δεν θα παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος για παραπάνω από δύο τετραετίες μετά την εκλογή της Ν.Δ.. Τώρα, το ότι η επόμενη αρχηγός θα ήταν η Ντόρα το είχαν πάρει πρέφα όλοι. Λες ο Μητσοτάκης να φοβάται μήπως πεθάνει και δεν προλάβει να δει την Ντόρα αρχηγό? Για κάποιον λόγο, πιστεύω ότι αυτό είναι το μόνο που δεν φοβάται ο Επίτιμος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, ένας μεγάλος φταίχτης για την κατάσταση της χώρας (πάρα την τεράστια προσπάθεια της κυβέρνησης να κάνει ΟΛΑ τα λάθη μόνη της) είναι η αντιπολίτευση. Πραγματικά, η μόνη λέξη που μπόρει να χαρακτηρίσει πλήρως την εκάστοτε αντιπολίτευση (και η Ν.Δ. τα ίδια έκανε) είναι ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ. Εκτός αν το έργο που οφείλει να προσφέρει η αντιπολίτευση είναι να κατηγορεί την κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση, οι Έλληνες πολιτικοί κάνουν φοβερά τη δουλεία τους.
Και τέλος, όπως πολλοί νομίζω, πάντα έβλεπα με συμπάθεια τα αριστερά κόμματα, θεωρώντας τα ως τον καλύτερο μηχανισμό αντιπολίτευσης και εναποθέτωντας κάποιες ελπίδες μου σε αυτά. Ποιά είναι η εικόνα όμως που δίνουν και αυτά τα κόμματα σε αυτόν τον τομέα? Σίγουρα τα διακρίνει κάποια σοβαρότητα σε αντίθεση με τα δύο μεγάλα "καμάρια" του ελληνικού κοινοβουλίου, όμως δεν μπορούμε να πούμε πως κάνουν και εντέλώς σωστά τη δουλεία. Το Κ.Κ.Ε, παρουσιάζει θέσεις που δεν θα τις χαρακτήριζα και τις πιο ανανεωμένες. Αυτό δεν είναι απαραίτητα λάθος σε όλες τις περιπτώσεις, όταν όμως βλέπεις ότι το κομμουνιστικό σύστημα έχει καταρεύσει, ίσως να σημαίνει ότι ήρθε ο καιρός για κάποια, έστω μικρή, αλλαγή. Όσο για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α, δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να εκφράσω σοβαρή άποψη. Τουλάχιστον όσο ξέρω ότι ο αρχηγός είναι απλώς ένα διαφημιστικό τρικ...
Φίλε ανώνυμε συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ (τουλάχιστον στην μοντέρνα Ελλάδα) κάποιο κόμμα, που βρισκόταν στην αντιπολίτευση άσκησε το αξίωμά του όπως θα έπρεπε έτσι ώστε να προσφέρει και αυτό στα δρώμενα της χώρας, από την θέση που κατέχει. Όλο ο ένας έκανε αυτό και ο άλλο το έκανε έτσι χωρίς ουσιαστικές προτάσεις για λύσεις στα σημαντικά ζητήματα του Ελληνικού λαού. Και όταν βγαίνουν και ισχυρίζονται ότι πρότειναν κάτι σχεδόν πάντα θα είναι κάτι το πρόχειρο "για της Παναγιάς τα μάτια" που λέμε. Εκτός αυτού το εκάστοτε κυβερνών κόμμα είναι πάντα τόσο ισχυρογνώμων που απλά απορρίπτει κάθε απόπειρα συνεργασίας (τα είδαμε και επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. και επί Ν.Δ.).
Το Κ.Κ.Ε. έχει να αλλάξει τις θέσεις του από... πάντα. Καλά κάνουν και ζητάνε βέβαια (νοοτροπία του στυλ "εάν ζητάω 100 μπορεί και να μου δώσουν 10"). Από την άλλη το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είδε πρόσφατα τα ποσοστά του να ανεβαίνουν (και πλέον να κατεβαίνουν) και υιοθέτησε ένα ύφος αλαζονικό λες και είναι ξαφνικά το μεγάλο κόμμα που υπάρχει περίπτωση να βγει στην κυβέρνηση. Οι πολιτικοί αυτοί είναι βολεμένοι με τα μικρά τους ποσοστά, ίσα να μπαίνουν στην βουλή. Ούτε ουσιαστικό πρόγραμμα έχουν να παρουσιάσουν ούτε είναι ψυχολογικά προετοιμασμένοι για τα "πολλά" γι' αυτό και έχουν τέτοιο ύφος. Για το ΛΑ.Ο.Σ. απλά δεν σχολιάζω. Τσάμπα κόπος.
Δυστυχώς καμία πολιτική δύναμη δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι ο Έλληνας χόρτασε από αλαζονικούς πολιτικούς τόσα χρόνια και δεν θέλει άλλο. Μετά αναρωτιόμαστε προς τι η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών προσώπων από τους νέους (και μεγαλύτερους πλέον).