Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Το τρένο της Ελλάδας

Φτάσαμε σε ένα σημείο σταθμό, όχι μόνο για την Ελληνική οικονομία αλλά και για το Ελληνικό κράτος και τους πολίτες του.
Έναν σταθμό όμως προς τον οποίον είχαμε ξεκινήσει το ταξίδι μας από την μεταπολίτευση.
Στην αρχή οδεύαμε με αργούς ρυθμούς αλλά με το πέρασμα των χρόνων, οι πολιτικοί που επιλέξαμε, ρίξανε περίσσιο κάρβουνο στην ατμομηχανή του «δημοσιονομικού θανάτου» και μπορώ να πω ότι φτάσαμε στον προορισμό μας.
Έναν προορισμό που κανένας δεν μας υπέδειξε όταν οικειοθελώς επιβιβαστήκαμε στο "τρένο" του πελατιακού κράτους, των ρουσφετιών, της φοροδιαφυγής και της απαξίωσης της πολιτικής.

Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί που κατέστρεψαν και υπερχρέωσαν την Ελλάδα. Περισσότερο από όλους φταίμε εμείς οι κοινοί πολίτες-ψηφοφόροι. Εμπιστευτήκαμε τυφλά τους ανθρώπους που υποσχέθηκαν να προσπαθήσουν (χωρίς καμία εγγύηση) να μας βρουν μια δουλεία είτε στο δημόσιο (όνειρο κάθε νεοέλληνα) είτε κάπου αλλού, είτε για εμάς είτε για τα παιδιά μας. Που υποσχέθηκαν να βρουν σκοτεινούς τρόπους για να μας εξυπηρετήσουν βραχυπρόθεσμα.

Είμαστε κοντόφθαλμοι.
Ίσως είναι ένα γενετικό χαρακτηριστικό του Έλληνα το οποίο κληρονομείται από γενιά σε γενιά.
Μας ενδιαφέρει το πως θα κάνουμε την λαμογιά για το εύκολο κέρδος, εις βάρος σχεδόν πάντα του κράτους, είτε αυτό ονομάζεται φοροδιαφυγή είτε κάποιος άλλος τρόπος εκμετάλλευσης νόμων-παραθύρων.
Όλα αυτά οδήγησαν την κυβέρνηση να μας φέρει τους δύο μπαμπούλες. Την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. για να κάνουν κάτι που -ίσως και οι ίδιοι, αλλά σίγουρα- οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχανε την διάθεση και την κράση να κάνουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και τις καριέρες τους.
Όχι μόνο δεν επιχείρησαν να μειώσουν το έλλειμμα του κράτους αλλά φόρεσαν τις παρωπίδες τους και είτε μοίρασαν λεφτά -μην ξεγελιόμαστε, ψίχουλα ήταν- που δεν υπήρχαν, στον λαό είτε πήραν από τον λαό για να τα δώσουν στο κεφάλαιο, ανάλογα με τα συμφέροντα που επέλεγαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας.

Ως σωστοί Έλληνες, λοιπόν, κάνανε, οι τελευταίες κυβερνήσεις, τις ματσακονιές τους και με τις πρώτες δυσκολίες "μην τον είδατε τον Παναγή".
"Ωχ, αδερφέ μου άσε τον άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα".

Στην τελική όμως το φίδι θα το βγάλουμε όλοι εμείς.
Το Δ.Ν.Τ. εισβάλλει σύντομα στην οικονομία μας με πολλά αντιλαϊκά μέτρα.
Το ίδιο κάνει και η Ε.Ε. όμως, τις οποίας οι προτάσεις ας μην ξεχνάμε ότι δεν διαφέρουν από αυτές των Αμερικάνων ξαδέρφων τους.
Παράλληλα πολλοί γκρινιάζουν για την συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. και τις επιπτώσεις που θα έχει η οικονομική εισβολή (λες και δεν έχουν εισβάλλει ήδη) των Αμερικανών στην Ελλάδα και γι΄ αυτό στρέφουν το βλέμμα μας στην Αργεντινή.
Ξεχνάνε όμως ότι η Αργεντινή δεν έλαβε τα μέτρα που της πρότεινε το Δ.Ν.Τ. και γι' αυτό όχι μόνο δεν κατάφερε τίποτα αλλά η κατάσταση στο κράτος έγινε ακόμα χειρότερη.
Ξεχνάνε επίσης να αναφερθούν στην Βραζιλία. Μια χώρα που σώθηκε χάρη στο Δ.Ν.Τ. από την κρίση που είχε χτυπήσει την ευρύτερη περιοχή το 2002 αλλά η οποία ακολούθησε τις οδηγίες που της δώσανε.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα εκτροχιαστούμε.
Ας ελπίσουμε ο επόμενος σταθμός του "τρένου" να είναι μια νέα Ελλάδα που δεν θα στέλνει τους νέους της στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή.

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Απάτη.

Καθόμαστε και γκρινιάζουμε για το ΔΝΤ που μας χτυπάει την πόρτα και ξεχνάμε να αναφέρουμε τον δανεισμό από την αγορά.

Μέσα στην αγορά είναι και οι ελληνικές τράπεζες οι οποίες μας δανείζουν λεφτά με επιτόκιο 4.75% περίπου. Λεφτά που δανείζονται από την Ε.Ε. με επιτόκιο λίγο μεγαλύτερο του 1%.

Απάτη στο μεγαλείο της.

Τρία ζήτω για τις ελληνικές τράπεζες.

Άντε τώρα να μεταφέρετε τα λεφτάκια σας (ότι έχει μείνει) στην τράπεζα Κύπρου μην μας κάνουν καμιά απότομη υποτίμηση και τα κλαίτε...
Χρυσές δουλειές στην Κύπρο.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Πού να παρέμβεις; Και τι να πεις;

Ο σημερινός σχολιαστής δεν έχει πολλές επιλογές ως προς τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με τις προτάσεις και τις κινήσεις της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης και να καταθέσει τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκε σε αυτό το συμπέρασμα.
Ο δεύτερος δρόμος, που είναι σαφέστατα πιο σπάνιος και πιο δημιουργικός, είναι η κατάθεση ιδεών και λύσεων.

Όλοι βλέπουμε καθημερινά δημοσιογράφους και σχολιαστές στα παραθυράκια της τηλεόρασης να παραπονιούνται και να οδύρονται για νομοσχέδια, προγράμματα σταθερότητας, ΔΝΤ, την Άγκελα Μέρκελ και τα spreads.
Πολλοί από εμάς τους διαβάζουν σχεδόν καθημερινά σε εφημερίδες ή στο διαδίκτυο να συνεχίζουν τους αμανέδες τους με τρομερή μαεστρία.
Τουλάχιστον να είμαστε και ευγνώμονες επειδή δεν στρέφουν την προσοχή του κοσμάκι από τα προβλήματα τις χώρας.

Δεν γίνεται όμως άλλο πια αυτοί οι κύριοι σχολιαστές που τα ξέρουν όλα και σε όλα βρίσκουν ψεγάδια να κάθονται στην άνεση του παραθύρου και της εργονομικής καρεκλίτσας τους και να "κράζουν" χωρίς οι ίδιοι να προτείνουν κάποια εναλλακτική λύση. Νοοτροπία "δεν-μου-αρέσει-τίποτα/δεν-κάνω-τίποτα".
Καθόμαστε ένας λαός και περιμένουμε να έρθει η Τρίτη για να δούμε έναν Λαζόπουλο, ο οποίος εκτός από την δική του πολιτική προπαγάνδα, περίτεχνα περιτυλιγμένη σε συσκευασία δώρου με γερή δόση αδιάφορης σάτιρας, προτείνει κάποιες άλλοτε εξωφρενικές άλλοτε πιο ρεαλιστικές λύσεις σε κάποια καίρια ζητήματα της Ελλαδίτσας μας.
Το ίδιο και με τους "αρβύλες" που παλιότερα παρέβαιναν πιο πολύ στα κοινά ενώ τώρα τελευταία δώσανε έναν πιο light τόνο στην παραγωγή τους.

Δεν μπορούμε απλά να διαφωνούμε και να κάνουμε την πάπια ή την κότα που κάθεται στα αυγά της όταν έρχεται η ώρα να βρεθούν ρεαλιστικές και βιώσιμες λύσεις σε ζητήματα που πάνω από όλα αφορούν και ζημιώνουν εμάς τους ίδιους.
Δεν γίνεται οι μόνοι που προτείνουν λύσεις σε μια ολόκληρη χώρα να είναι η κυβέρνηση (με τις πιο οδυνηρές), οι κωμικοί (με τις πιο εξωφρενικές) και οι ελάχιστοι δημιουργικοί και εφευρετικοί δημοσιογράφοι και σχολιαστές (με τις πιο ρεαλιστικές).
Ούτε καν η αντιπολίτευση έχει να δώσει κάποια εναλλακτική. Σταθεροί στις παραδόσεις, όλοι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης - με μικρές εξαιρέσεις - ακολουθούν την πολιτική γραμμή του Μεταξά, με ένα "όχι" να κρέμεται από τα χείλη τους έτοιμο να εκσφεντονισθεί σε μικρόφωνα και κάμερες.

Δυστυχώς, όμως, στην σημερινή Ελλάδα, με το ΔΝΤ έτοιμο να μπουκάρει με περίσσιο τσαμπουκά, με τις περικοπές στους μισθούς και με μια ανεργία να καλπάζει προς νέα ύψη, τα περιθώρια για "όμορφες" λύσεις είναι πολύ μικρά.
Οι πολιτικές γραμμές είναι δύο.
Η ευρωπαϊκή και η αντισυστημική.
Η "δώσε-και-σώσε" και η "καταρρέω-και-από-μόνος-μου".
Η κυβέρνηση επέλεξε για εμάς την ευρωπαϊκή λύση με δανεισμούς, ελέγχους και λιτότητα μέχρι αηδίας. Κοινώς, αδυνάτισε για να μην βουλιάξεις χοντρέ.

Κάπου εκεί τα λόγια αρχίζουν να περισσεύουν.
Γι' αυτό και έχουμε στερέψει από ιδέες.
Γι' αυτό οι σοσιαλιστές είναι πιο δεξιοί και από τους δεξιούς.
Γι' αυτό και δεν έχω καμία ρεαλιστική λύση να προτείνω.
Ακόμα.
Ίσως από την επόμενη φορά.
Μέχρι τότε, καλό αδυνάτισμα.