Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

Ερώτηση #14 - Προς: Γ. Παπανδρέου

Αγαπητέ κ. Παπανδρέου,

έχετε ζητήσει και επίσημα πλέον πρόωρες εκλογές. Ισχυρίζεστε ότι είσαστε η λύση στα προβλήματα της Ελλάδας. Τουλάχιστον η πιο ρεαλιστική λύση. Δεν αμφιβάλλω σε αυτό το μέρος.

Η άνοδος σας στις δημοσκοπήσεις ως κόμμα ήταν απότομη.
Αν και αρχίζει το ΠΑΣΟΚ να δείχνει ένα πιο “συμπαγές” και οργανωμένο πρόσωπο ως προς τις απόψεις του ακόμα να δείξετε μια ολοκληρωμένη πολιτική γραμμή.
Να μας πείτε ότι θα κάνετε αυτό, εκείνο και το άλλο, για να πετύχετε το παραάλλο.

Νομίζω ότι δεν είναι νωρίς ο λαός να θέλει να βλέπει από τώρα τις πολιτικές που θα ακολουθήσετε εάν νικήσετε στις επόμενες εκλογές. Ειδικά εφόσον εσείς ισχυρίζεστε ότι είσαστε έτοιμοι και ζητήσατε και τις εκλογές.

Επίσης αποφασίστε και παρουσιάστε το μελλοντικό κυβερνητικό επιτελείο σας, να ξέρουμε σε ποιους ενδέχεται να εμπιστευθούμε την χώρα. Δεν θέλουμε, άλλο πια, να βλέπουμε το κάθε ισχυρό πολιτικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ να έχει μια δική του μικρή ομάδα σχεδόν ανεξάρτητη από τις άλλες (βλ. Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου κτλ).

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Ερώτηση #13 - Προς: Ε. Στυλιανίδη

Κ. Στυλιανίδη απαράδεκτες οι δηλώσεις σας στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του MEGA στις 26/2/2009, στην συζήτησή σας με την κ. Διαμαντοπούλου.

Η κυρία Διαμαντοπούλου πολύ σωστά σας ρώτησε γιατί δεν χρησιμοποιείτε αξιοκρατικά μέσα όπως τον ΑΣΕΠ για να διορίσετε τα ικανότερα άτομα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της χώρας.
Η απάντησή σας ήταν απίστευτη από ένα άτομο το οποίο είναι υπουργός.
Είπατε ότι δεν είναι καιρός για πειραματισμούς και ότι τα δικά σας πρόσωπα (τα λεγόμενα blue boys όπως, υπέροχα, έθεσε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κ. Παπακωνσταντίνου) είναι εγγυημένα, αποδοτικά και πιο αξιόπιστα.

Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν σε εσάς κ. Στυλιανίδη που με μία απλή πρόταση μας εξηγείτε ότι για να μπεις στον δημόσιο τομέα πρέπει να είσαι “μπλε”.

Μήπως τώρα σκέφτεστε να ανακαλέσετε αυτά που είπατε ή να δώσετε κάποια πιο πειστική επεξήγηση για τα λόγια σας;

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Ο Παλαιοκώστας και οι παραιτήσεις.

Φαντασμαγορική για δεύτερη φορά μέσα στα τελευταία χρόνια, ήταν η απόδραση του κρατουμένου Παλαιοκώστα.
Κατάφερε και πάλι να βγει από τα κάγκελα του Κορυδαλλού χρησιμοποιώντας ελικόπτερο.
Μάλιστα, ο κρατούμενος αυτός, βρισκόταν στην απομόνωση για να αποφευχθεί και δεύτερη απόδραση.

Ούτε στην πασίγνωστη σειρά Prison Break δεν βλέπουμε τέτοια σκηνικά.
Ίσως να φταίει και το ότι στην σειρά τα μέτρα ασφαλείας των φυλακών ήταν πιο πολλά και πιο αποδοτικά από ότι στον Κορυδαλλό.
Κάπως έτσι καταντήσαμε.
Στην πραγματικότητα της Ελλάδας, είναι πιο εύκολο να αποδράσεις από μια φυλακή από ότι σε μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά.

Ακόμα μια πρωτιά στην Ελλάδα.
Και την λέω πρωτιά και όχι "δευτεριά" γιατί παρά το γεγονός ότι πριν τρία χρόνια ο Παλαιοκώστας απέδρασε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ως Νεοέλληνες είμαστε πιστοί στα ήθη και στις παραδόσεις και δεν διορθώσαμε τίποτε για να αποτρέψουμε κάποια πιθανή επανάληψη του γεγονότος αυτού.
Πρωτιά λοιπόν για την ξεφτίλα μας.
Δεν λέμε να μάθουμε από τα λάθη μας. Και ούτε και τώρα θα κάνουμε τίποτε.
"Παραιτήσανε" μερικούς για το θεαθήναι και η γη άρχισε να γυρίζει πάλι.
Με 2-3 παραιτήσεις, όμως, δεν λύνουμε προβλήματα.
Αντίθετα, τα καλύπτουμε για λίγο καιρό μέχρι να έρθει ο επόμενος στην δύσκολη θέση να κάνει αυτά που ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να κάνουμε εμείς, με αποτέλεσμα ως τότε τα πρόβλημα να διογκώνονται.

Πέσανε όλοι με τα μούτρα να φάνε την αστυνομία, την διοίκηση της φυλακής, τους φύλακες, τους αρμόδιους υπουργούς, τον πρωθυπουργό και την ΝΔ γενικότερα.
Πολλοί bloggers αγανάκτησαν.
Άρχισαν όλοι να ζητούν παραιτήσεις.
Το ίδιο θα ήθελε και ο λαός φαντάζομαι.
Τόσα γίνονται και κανένας να μην παραιτηθεί;
Κρίμα είναι.
Εάν θεωρούμε ότι με μια απόδραση ξεχειλίζει το ποτήρι, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Τα τελευταία δυο χρόνια είδαμε, 2-3 σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονταν πολιτικά κόμματα, πυρκαγιές σε όλη την χώρα και πουθενά κρατικό μηχανισμό, πόλεις να καίγονται, μαζικές πορείες, δολοφονία παιδιού από αστυνομικό, και πόσα άλλα "καλούδια" αλλά κανένας σχεδόν δεν ταρακουνήθηκε από την θεσούλα του.

Όπως είπε και ο κ. Αντώναρος στις δηλώσεις του, ο υπουργός δικαιοσύνης ζήτησε από δυο διοικητικά πρόσωπα των φυλακών του Κορυδαλλού να υποβάλλουν την παραίτησή τους.
Παραβλέπω το γεγονός ότι πλέον ανακοινώνουμε ότι ζητάμε από κάποιον να υποβάλλει την παραίτησή του και αναρωτιέμαι απλά τι έχει να προσφέρει η παραίτηση κάποιου διοικητικού όταν από πάνω του υπάρχουν τόσοι και τόσοι που παραμένουν ανέπαφοι στις δερμάτινες καρέκλες τους.
Σίγουρα προσφέρει αρκετή στάχτη στα μάτια του κοσμάκι.
Μόνο αυτό μάλλον.
Με 2-3 παραιτήσεις δεν λύνουμε προβλήματα κύριε Δένδια και κ. Καραμανλή.

Εάν έχετε ισχυρή κυβέρνηση, αποδείξτε το στον λαό.
Κάντε την "χάρη" στην αντιπολίτευση και κάντε πρόωρες εκλογές και κερδίστε, εάν μπορείτε.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Ερώτηση #12 - Προς: Ε. Αντώναρο

Συγχαρητήρια για την μονιμοποίησή σας στην θέση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου στον πρόσφατο ανασχηματισμό.

Για να κάνει την επιλογή αυτή ο κ. Καραμανλής και να σας αφήσει να συνεχίσετε το πολιτικό σας έργο, κάνοντας δηλώσεις και ανακοινώνοντας τις επίσημες θέσης της κυβέρνησης, προφανώς κάνετε καλή δουλειά και φέρνετε εις πέρας την "αποστολή" σας.

Περνάω στην ερώτησή μου.
Κύριε Αντώναρε, τα κείμενα για τις δηλώσεις τα γράφετε εσείς ο ίδιος;
Δεν σας ενημέρωσε κανένας ότι δεν λέμε ότι κάποιο πολιτικό πρόσωπο ζητάει την παραίτηση κάποιου άλλου;
Πείτε, απλά, ότι οι κύριοι Χ και Ψ υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους, οι οποίες έγιναν δεκτές.
Δεν χρειάζεται να υποβαθμίσετε και άλλο το, ήδη υποβαθμισμένο, πολιτικό σύστημα/σκηνικό της Ελλάδας.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Eurovision και ζήτω η οικονομική κρίση.

Τι μανία έχει καταντήσει και αυτό;
Κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, τρέχουν οι Έλληνες να ψηφίσουν. Φρενίτιδα στα κανάλια και στα δελτία ειδήσεων για το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Eurovision.

Σοβαρή υπόθεση!
Παλιότερα, υπουργοί και πατριάρχες έδιναν την ευλογία τους στον τραγουδιστή/τρια.

Σάλος γινόταν για το ρούχο που θα επέλεγε να φορέσει ο τραγουδιστής στην "γιορτή του τραγουδιού". Εννοείτε ότι τα ρούχα είναι κάποιου διάσημου σχεδιαστή, το οποίο κοστίζει μισθούς μισού έτους ενός υπαλλήλου της γενειάς των 700 ευρώ. Και λίγα είπα νομίζω. Πολύ λίγα.
Ειδικά για το φόρεμα που υποστήριζε τα πλούσια στήθη της Μαντώ (τα οποία δεν αποδείχτηκαν τόσο αποδοτικά και δελεαστικά όσο περίμενε ο Ελληνικός πληθυσμός) η τιμή ήταν εξωφρενική. Η τσέπη του λαού τα φορτώθηκε όλα αυτά βέβαια. Και τα φορτώνεται ακόμα.

Τα τραγούδια, βέβαια, είναι όλα από γνωστούς, εγκεκριμένους και πετυχημένους συνθέτες.
Μεγάλα ονόματα τα οποία υποτίθεται ότι εγγυούνται την επιτυχία της χώρας μας.

Μεγάλα ονόματα είναι και οι χορογράφοι (τουλάχιστον για τον δικό τους χώρο γιατί εγώ ιδέα δεν είχα και πρώτη φορά τους άκουγα).
Και σαφέστατα η χορογραφία μετράει πάρα πολύ. Ίσως και περισσότερο από το ίδιο το τραγούδι.
Όλοι ψήφισαν την χώρα που είχε βάλει μια "τραγουδίστρια" να βγάλει, ένα ένα, σχεδόν όλα τα ρούχα της στην σκηνή πάνω.
Και γιατί να μην την ψηφίζουν άλλωστε;

Ο "θεσμός" της Eurovision έχει μετατραπεί από διαγωνισμό τραγουδιού, σε διαγωνισμό χορού και φαντασμαγορικού σόου εκ μέρους των τραγουδιστών.
Κάθε χρόνο όλο και περισσότερα φωτάκια, video-walls και περισσότερες κάμερες για να καλύψουν από την κάθε γωνία, το γεγονός της χρονιάς.
Θα το χαρακτηρίσω απλά ως σπατάλη ενέργειας.

Οι προβολές από πίσω σε 3-4 χρόνια θα είναι τόσο φανταχτερές και γρήγορες που θα προκαλούν επιληψία.
Ήδη, η φετινή συμμετοχή της Ελλάδας προκαλεί τέτοιο πρόβλημα. 1 λεπτό έπεσα πάνω στην εκπομπή επιλογής τραγουδιού και τα μάτια μου κόντεψαν να γυρίσουν ανάποδα.

Από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, μόνο εμείς οι Έλληνες δίνουμε τόση βαρύτητα στην Eurovision.
Ψάχνουμε να βρούμε την ιδανική συμμετοχή, σχολιάζουμε όλα τα υπόλοιπα τραγούδια και κάθε χρόνο προβλέπουμε την νίκη μας ή τουλάχιστον μια θέση στην πρώτη 3άδα.

Στην Γερμανία, ψηφίζουν κάθε χρόνο το πιο χαβαλετζίδικο τραγούδι. Δεν τους ενδιαφέρει και πολύ. Έχουν πιο σοβαρά θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούν.

Για να αποκτήσει αξία και πάλι η Eurovision, θα πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους βραβείο.
Η χώρα που θα νικήσει θα βγει από την επιτήρηση ή θα μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της ή κάτι σχετικό με την οικονομική κρίση.
Κρίμα είναι, τόσοι Έλληνες, να ξοδεύουν ευρώπουλα, από αυτά που δεν τους περισσεύουν, σε SMS, για να ψηφίσουν το καλύτερο τραγούδι για να μας εκπροσωπήσει, και να μην βλέπουν αντίκρισμα στα ευρώ που ξοδεύουν.
Φανταστείτε το σαν κάποιου είδους επένδυση με μεγάλη επικινδυνότητα.

Eurovision και έξοδος από την οικονομική κρίση, πρέπει να πάνε πακέτο.
Δεν ξυπνάμε σιγά σιγά;
Χάσαμε την επαφή με την πραγματικότητα.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Ερώτηση #11 - Προς: Έλληνες σκεπτόμενους και λοιπούς ενδιαφερόμενους

Αγαπητοί συμπατριώτες, αγρότες, φορολογούμενοι, οικοδόμοι, φοιτητές, υπάλληλοι (δημόσιοι και ιδιωτικοί), καθηγητές και δάσκαλοι, ταξιτζίδες, εφοπλιστές κτλ κτλ,

είμαι στην ευχάριστη θέση, να έχω την άνεση να εκδηλώσω την χαρά μου για την νέα τροπή που πήρε η οικονομία της χώρας μας.

Ναι, φίλε Έλληνα ψηφοφόρε.
Είναι αλήθεια.
Μην το αρνείσαι.
Η οικονομία της χώρας μας βρίσκεται, επίσημα πλέον, υπό την επιτήρηση της Ε.Ε. .

Αμέσως να ανακοινώσουν, ο υπουργός οικονομίας και το οικονομικό επιτελείο του, ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν <<με αυστηρότητα, εδώ και τώρα>>.

Γι' αυτό τους επέλεξε ο Ελληνικός λαός;
Με το που βγήκαμε από την επιτήρηση, κατάφεραν, σε διάστημα 4-5 ετών να μας ξαναβάλουν.
Και για αυτό μήπως φταίει η οικονομική κρίση;
'Η μήπως φταίει πάλι το κράτος που παρέδωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;

Η κοροϊδία έχει και τα όριά της.
Δεν θα εθελοτυφλούμε όταν μας συμφέρει.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Κύριε Πρωθυπουργέ είσαστε καλά;

Ομολογώ δημόσια την ανησυχία μου για τον κ. Πρωθυπουργό.

Είναι τέτοιες οι συγκυρίες και όμως ακόμα δεν έχει δείξει σημεία ζωής ο κ. Καραμανλής.

Όταν η διαφορά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, στις δημοσκοπήσεις, ήταν στις 5 μονάδες (πρωτοφανές, τότε, γεγονός), ο Πρωθυπουργός άρχισε τις δημόσιες εμφανίσεις.
Τον βγάλανε στην πρώτη γραμμή μιας και είναι ίσως το μοναδικό (με 2-3 εξαιρέσεις) αρεστό πρόσωπο που εμπνέει - ή καλύτερα ενέπνεε - εμπιστοσύνη από την ΝΔ, για να μειωθεί η διαφορά στις δημοσκοπήσεις.
Με το θέμα του κ. Τατούλη, πάλι τα ίδια, με διαβεβαιώσεις περί εξαφάνισης της εσωστρέφειας.
Όταν το σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου (κάτι σαν να θυμάμαι... κάτι μου λέει αυτό το όνομα...) πήρε μεγάλες διαστάσεις, ο πρωθυπουργός δεσμευόταν ότι θα λάμψει η αλήθεια και ότι η δικαιοσύνη θα κάνει την δουλεία της όπως πρέπει.
Με την οικονομία είχαμε δηλώσεις ότι μπορεί η κυβέρνηση να αντεπεξέλθει και να προστατεύσει την χώρα μας από την νέα "πιπίλα" των κυβερνήσεων για να χαρίζουν λεφτά στις τράπεζες.

Πιο συγκεκριμένα είδαμε/ακούσαμε/μάθαμε:

Ο Πρωθυπουργός δήλωσε την λύπη του για την δολοφονία του 15χρονου.
Ο Πρωθυπουργός έκανε δηλώσεις για τις καταστροφές και τις πορείες.
Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε μέτρα για τις τουριστικές επιχειρήσεις.
Ο Πρωθυπουργός έκανε περιοδεία στο χ μέρος.
Ο Πρωθυπουργός έκανε δηλώσεις για την οικονομική κρίση.
Ο Πρωθυπουργός έδειξε την αισιοδοξία του για το σχέδιο για την κρίση.
Ο Πρωθυπουργός έδειξε την αισιοδοξία του για το νέο σχέδιο για την κρίση.
Ο Πρωθυπουργός έδειξε την αισιοδοξία του για την ανανέωση του νέου σχεδίου για την κρίση.
Ο Πρωθυπουργός το ένα και το άλλο και έκανε και έρανε... το νόημα το πιάσαμε.

Σήμερα η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ.

Το ΠΑΣΟΚ παραμένει σταθερά μπροστά στις δημοσκοπήσεις.
Το αντάρτικο και η εσωστρέφεια, στην ΝΔ, είναι καθημερινό θέμα στα δελτία ειδήσεων με μόνη αλλαγή κάθε φορά το κεντρικό πρόσωπο.
Η εμπιστοσύνη του λαού στην κυβέρνηση είναι στα χαμηλότερα επίπεδα (εκτός από κάτι τυφλούς με παρωπίδες, φανατισμένους, κολλημένους που έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα).
Οι αγρότες με το ζόρι κατάφεραν να διαλύσουν τα μπλόκα τους (αλήθεια, θυμάται κανείς τους αγρότες ή τους ξεχάσαμε κιόλας;).
Ο κ. Παπανδρέου ζήτησε επίσημα εκλογές.
Άρχισαν να κυκλοφορούν κιόλας φήμες για πιθανές ημερομηνίες εκλογών.
Μέχρι και φήμες για δήθεν παραίτηση από την προεδρία του κόμματος και για μετανάστευση στην Αμερική για να διδάξει στο πανεπιστήμιο Ταφτς της Βοστώνης ακούστηκε για τον Πρωθυπουργό.

Υπό άλλες συνθήκες ο κ. Καραμανλής θα είχε γυρίσει ολόκληρη την Ελλάδα για να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό.
Και φτάνω στην ανησυχία μου.

Δεν θα πέσω στα παιδιαρίσματα και στα χαριτολογήματα διαφόρων συναδέλφων μπλογκερς και άλλων σατιρικών εκπομπών, οι οποίες ισχυρίζονται ότι ο Πρωθυπουργός αράζει σε έναν καναπέ και βλέπει τηλεόραση ή ότι παίζει playstation και πιο συγκεκριμένα (έχει ιδιαίτερη σημασία) παίζει pro ή ότι τρώει τα καλούδια που του ετοίμασε η κ. Νατάσα.

Μήπως ο κ. Καραμανλής έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν βγαίνει από το Μαξίμου;
Μήπως αρρώστησαν τα δίδυμα (ή έστω ένα από τα δύο);
Μήπως βρίσκεται ακόμα στο κρεβάτι με την κ. Νατάσα από την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου;

Οι ελπίδες μου πάνε στην τρίτη εκδοχή. Δεν νοείται Έλληνας Πολιτικός Ηγέτης χωρίς ενεργή σεξουαλική ζωή (βλ. Αντρέας Παπανδρέου).
Από την μια καλό το σεξ, να φύγει και η πίεση που τον πλακώνει αυτόν τον καιρό και να καθαρίσει το μυαλό του μπας και μας κυβερνήσει, από την άλλη φοβάμαι μήπως μας τον κουράσει η κ. Νατάσα και μετά ζήτω που καήκαμε.
Έβγαλε και ο ΣΚΑΪ βιβλίο με το κάμα σούτρα και μπορεί να υπάρχουν περίεργες διαθέσεις.

Η αλήθεια είναι ότι έδωσε σημεία ζωής σχετικά πρόσφατα, κάνοντας μια δημόσια εμφάνιση, ουσιαστικά διαψεύδοντας (κατά κάποιον τρόπο) τις φήμες για πρόωρες εκλογές.
Δεν αρκεί όμως.
Πλέον καμία πολιτική κίνηση, πόσο μάλλον ακόμα μια πολιτική δέσμευση ή διαβεβαίωση, δεν αρκεί.
Είναι λίγο αργά για θαύματα τουλάχιστον στο σημερινό πολιτικό σκηνικό.

Ελπίζω να μην είναι αργά και για τον λαό.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Ερώτηση #10 - Προς: Γ. Γιακουμάτο

Αγαπητέ κ. Γιακουμάτε,

αναφερόμενος στην φάρσα, που σας έκανε ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, της γνωστής ραδιοφωνικής εκπομπής του ΣΚΑΪ, Ελληνοφρένεια, προκαλέσατε την εκπομπή να παίξει ολόκληρη την φάρσα σε δηλώσεις σας σε πρωινή (εάν θυμάμαι καλά) εκπομπή.

Οι ίδιοι, αν και σκληροί στην σάτιρά τους, επέλεξαν να μην παίξουν ολόκληρη την φάρσα στις πρώτες εκπομπές τους. Μόνο όταν τους προκαλέσατε, επέλεξαν, την Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου, να μεταδώσουν και το σκέλος που άφησαν έξω.

Μπορώ να πω ότι καλύτερα θα ήταν να μην το έπαιζαν. Χάσατε το κύρος που είχατε ως πολιτικός, που είχε την άνεση να βγαίνει στα κανάλια και να μιλάει.
Οχετός το στόμα σας κύριε Γιακουμάτε, και είναι κρίμα, τέτοιου είδους συμπεριφορές να κυβερνάνε τον τόπο μας.
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε μπροστά.

Με τέτοια ευγένεια προοδεύσατε στο πολιτικό σκηνικό;
Με τέτοια ευγένεια μιλάτε σε οποιονδήποτε πολίτη;
Έτσι σας αναθρέψαν;


(Για όσους θέλουν να ακούσουν την εκπομπή με τα επίμαχα λόγια του κ. Γιακουμάτου, μπορείτε να την ακούσετε εδώ: http://www.skai.gr/master_avod.php?id=111237&cid=43346&bc=43346&lsc=2)

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Ερώτηση #9 - Προς: Γ. Βουλγαράκη

Ωραία δήλωση.
Ωραίο "come-back". Επιστροφή στην πολιτική επικαιρότητα που λέμε.
Αλλά πάλι κάνετε το ίδιο λάθος.

Είπατε ότι εάν σας ζητήσει ο κ. Καραμανλής να αυτομαστιγωθείτε στο Σύνταγμα, θα το κάνετε.
Όπως και με τις προηγούμενες δηλώσεις σας, επιλέγετε να "ξεχάσετε" τον λαό.
Να τον βγάλετε έξω από την υπόθεση της πολιτική σας "ανάστασης".

Θα είμαι, λοιπόν, σύντομος.

Εάν σας το ζητήσει ο λαός ή ακόμα καλύτερα, οι ψηφοφόροι σας, δεν θα αυτομαστιγωθείτε στο Σύνταγμα;
Μόνο ότι διατάξει ο κ. Καραμανλής;
Το πρόγραμμά σας περιλαμβάνει μόνο αυτομαστίγωμα;
Δεν θέλετε να σας βοηθήσει ο λαός;
Να το ευχαριστηθούν και αυτοί λίγο.
Να πάρουν και αυτοί μια χαρά στα 5 χρόνια που τους κυβερνάτε!

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Όταν το μικρό ψαρι "την λέει" στο μεγάλο.

Επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στην Ελληνική πολιτική, έχει καταντήσει το "φάγωμα" πολιτικών ίδιας παράταξης.

Πισώπλατες μαχαιριές δίνουν και παίρνουν. Αυτά είναι και τα πρώτα σημάδια ότι ένα κόμμα αρχίζει να παίρνει την "κάτω βόλτα".

Το άσχημο είναι όταν το κόμμα αυτό βρίσκεται στην κυβέρνηση και θίγονται άτομα που κυβερνούν τον τόπο.
Δεν είναι το ίδιο ανησυχητικό όταν ένα κόμμα της αντιπολίτευσης αρχίζει να τρώγεται με τον ίδιο του τον εαυτό, μιας και αυτοί δεν έχουν να κάνουν άμεσα με την διαχείριση της χώρας. Έμμεσα, βέβαια, το κόστος παραμένει μεγάλο μιας και εάν η κυβέρνηση δεν έρχεται αντιμέτωπη με σοβαρή και οργανωμένη αντιπολίτευση (το ζήσαμε και αυτό πολύ πρόσφατα και αρκετοί ισχυρίζονται ότι μπορεί και να το ζούμε ακόμα) τότε έχει την άνεση να κάνει ότι γουστάρει πολιτικά και νομοθετικά.

Όταν το "φάγωμα" γίνεται στο κυβερνών κόμμα, τότε ο λαός θα πρέπει να αρχίζει να ανησυχεί.
Δεν γίνεται άτομα τις ίδιας παράταξης να υπονομεύουν και να μηδενίζουν το (πιθανό) έργο ενός ενεργού πολιτικού προσώπου εξουσίας. Είναι σαν να λένε στον κόσμο "αυτός που διαλέξατε για να σας κυβερνήσει, δεν ξέρει να εκτιμάει σωστά τα πρόσωπα που τον περιτριγυρίζουν".

Τόσες φορές γίναμε μάρτυρες του μαχαιρώματος υπουργού από απογοητευμένο βουλευτή που είχε μεγαλύτερες βλέψεις και προσδοκίες για τον ρόλο του σε μια νεοσύστατη κυβέρνηση.

Τον τελευταίο καιρό έχουμε νέα φαινόμενα (όλα τα παρακάτω πολιτικά πρόσωπα ανήκουν στην ίδια παράταξη):
1. Πρώην υπουργός πολιτισμού μαχαιρώνει συναδέλφους του για το κλείσιμο πορτών των γραφείων τους
2. Πρώην υπουργός οικονομίας μαχαιρώνει την νέα οικονομική πορεία της κυβέρνησης
3. Υπουργός υγείας μαχαιρώνει την κυβέρνηση για την ανυπαρξία σχεδίου εξόδου από την οικονομική κρίση
4. Βουλευτής μαχαιρώνει τον παραπάνω υπουργό υγείας
5, 6, 7, ... βάλτε το "αντάρτικο" της επιλογής σας

Ούτε την κολοκυθιά να παίζανε.

Αυτό που με ανησυχεί, όμως, πιο πολύ από όλα, είναι το γεγονός ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος παραμένει αφελής και φανατισμένος και αγνοεί όσα στοιχεία είναι μπροστά του.

Πως γίνεται να υπάρχει ακόμα η πεποίθηση ότι ο κ. Καραμανλής είναι πολύ καλός αλλά όλα τα άλλα πολιτικά πρόσωπα του κόμματος φταίνε για την κατάντια της κυβέρνησης;
Αφού, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τα επέλεξε και συνεχίζει να επιλέγει τα άτομα που βρίσκονται γύρω του.
Τόσο χάλια κριτική ικανότητα έχει ή απλά από τους 151 διαλέγει τους λιγότερο ανίκανους; Ένα άτομο δεν είναι αρκετό για να πάει αυτή η χώρα μπροστά.

Δεν αρκεί μόνο να είσαι κατάλληλος για πρωθυπουργός.
Πρέπει να έχεις κάνει και σωστές επιλογές για το υπόλοιπο κυβερνητικό "team" σου.
Κάτι τέτοιο δεν το βλέπω εγώ και μαζί μου και πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων ψηφοφόρων.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Της Εσωστρέφειας και του αντάρτικου.

Μας κούρασαν.
Φτάνει πια.
Αποφασίστε.

Κάθε ένα με δύο μήνες, ένα νέο φαινόμενο <<αντάρτικου>> εμφανίζεται στο χώρο του κυβερνώντος κόμματος.
Μόδα κατάντησε, μάλλον, αυτό το πράγμα.
Θέαμα στα τηλεοπτικά κανάλια. Ξεκατίνιασμα πολιτικών προσώπων στα πρωινάδικα. Χειρότερα από την μεσημεριανή ζώνη κουτσομπολίστικων καναλιών.
Η πολιτική σε επίπεδα "ριάλιτι σόου". Μόνο στο ίδιο σπίτι με κάμερες, δεν τους βάλανε ακόμα.

Εμείς πάντως, ως τρίτοι παρατηρητές, το λαμβάνουμε το μήνυμα. Είναι πεντακάθαρο.
Η ίδια η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. (τουλάχιστον μέρη της) δεν αρέσκεται με την πορεία που έχει επιλέξει η κυβέρνηση για την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση, η οποία ίσως και να είναι η πρώτη η οποία συστηματικά επιλέγει να αγνοήσει τα υπόλοιπα μέλη του κόμματός της.
Ο Πρωθυπουργός, επανειλημμένα, βγαίνει να διαβεβαιώσει τον λαό ότι ξέρει τι του γίνεται και να ζητήσει από τους υπουργούς του να ανοίγουν τις πόρτες των υπουργείων τους.

Τουλάχιστον εγώ, έφτασα στο σημείο να πιστεύω ότι το λέει για να το πιστέψει ο ίδιος. Δεν είμαι σίγουρος, όμως, εάν τα καταφέρνει. Δεν δείχνει να πείθει πάντως.

Τατούλης, Δαϊλάκης και πλέον Μανώλης.
Παραιτεί τον κ. Δαϊλάκη και φτάνει για πρώτη φορά στους 151. Πάλι καλά παρενέβη η κ. Στέλλα Μπεζαντάκου και ο Πρωθυπουργός πήρε πίσω στην κοινοβουλευτική του ομάδα τον κ. Δαϊλάκη. Πρωτιά στην πολιτική ιστορία από την Ν.Δ. με Πρωθυπουργό να δέχεται συμβουλές από "ποιοτικές αηδούς".
152 πάλι.
Από 152 "παραιτεί" τον κ. Τατούλη και "αισίως" φτάνει στους 151. Ότι χρειάζεται δηλαδή για να παραμείνει στην εξουσία.
Εδώ του κάνει "λαδιά" ο κ. Μανώλης. Υπέβαλε την παραίτησή του μετά από κάποιες "αντάρτικες" δηλώσεις.
Δεν έχει όμως την άνεση να πάει τους 150 ο Πρωθυπουργός μας. Οπότε έτσι απλά με μια θεατρική κίνηση, όπως και τότε με τον κ. Παυλόπουλο, δεν γίνεται δεκτή η παραίτηση του από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. .
Απλά μαθηματικά.
Αυτοδυναμία - Πρόωρες εκλογές = 1 βουλευτής.
Ίσως να τα κατάφερνε καλύτερα ο κ. Καραμανλής ως μαθηματικός.

Τέλος πάντων.
Ο Πρωθυπουργός ισχυρίζεται ενώπιον του λαού ότι νιώθει και είναι ισχυρός.
Εάν είναι ισχυρός και δεν μπορεί καλά καλά να χειριστεί τους υπουργούς του και το κόμμα του, πώς θα χειριστεί και θα βρει λύσεις στα σημαντικά προβλήματα του λαού;
Πάρτε μια απόφαση.
Ισχυρός ή ανίσχυρος;

Ίσως να είναι καιρός να αλλάξουν την ερώτηση των δημοσκοπήσεων περί καταλληλότητας και να την κάνουν ερώτηση περί της ισχύος (αν και εδώ ο αντίπαλος θα βρίσκεται αρκετές μονάδες κάτω).

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Το νέο χόμπι - μόδα των Ελλήνων Δημάρχων.

Νέα μόδα έχει καταντήσει ο συνεχής "πόλεμος" δημάρχων και πρασίνου (πάρκων και λοιπών παρόμοιων περιοχών).

Στα αστικά κέντρα (ιδίως στα μεγάλα) τα οποία έχουν κατακλυστεί από τσιμέντο και πίσσα, οι μικρές και ελάχιστες πράσινες εκτάσεις που απέμειναν, αποτελούν κάποιου είδους αστικές οάσεις.
Οάσεις για παιδιά, ζώα και νέους που κουράστηκαν το μπετόν και την όψη των πολυκατοικιών.

Αντί, λοιπόν, να τις προστατέψουν, να τις συντηρήσουν, να τις ανανεώσουν και να τις αναβαθμίσουν, έχουν αρχίσει έναν άτυπο, άδικο και βάρβαρο πόλεμο εναντίον τους.
Ο στόχος του είναι, αποκλειστικά και μόνο, "άμαχος πληθυσμός".

Δύο τρανά παραδείγματα που είναι και πρόσφατα μου έρχονται στο μυαλό.

1. Νικήτας Κακλαμάνης - Δήμαρχος Αθηνών.

Υποκρισία σε νέα επίπεδα από τον Δήμαρχο Αθηνών. Βυθισμένος στην θλίψη και στην οργή τον Δεκέμβριο όταν του κάψανε (εκτός από το κέντρο της πόλης, για το οποίο δεν έδειξε να "πονάει" και πολύ) το πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο του.
Αυτό το έμβλημα χαράς και ευφράδειας που φέρνει κάθε χρόνο μαζί του το πνεύμα των χριστουγέννων (παρέα με τον φρενιτιώδη υπερκαταναλωτισμό).

Κάηκε, λοιπόν, το πλαστικό δέντρο.

Πολύ σύντομα, φρόντισε ο δήμαρχος να το αντικαταστήσει. Αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμένος. Έβαλε διμοιρία των ΜΑΤ να το προστατεύουν από τους βέβηλους φοιτητές.
Δεν πέρασε ένας μήνας από την προσπάθεια προστασίας του νέου πλαστικού χριστουγεννιάτικου δέντρου και μάλλον κάτι άλλαξε βαθιά μέσα του.
Σιχάθηκε τα δέντρα; Το πράσινο;
Κήρυξε πόλεμο με το πράσινο ξεκινώντας με το πάρκο που βρισκόταν στις οδούς Πατησίων με Κύπρου. Δεν άφησε κανένα δέντρο στο πάρκο αυτό. Πάλι έβαλε διμοιρίες των ΜΑΤ αυτή την φορά να προστατεύουν τις μπουλντόζες από τους εξαγριωμένους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι έβλεπαν το πράσινο που στόλιζε την γειτονιά τους να "δολοφονείται" από τον δήμαρχό τους.
Από δήμαρχο - χριστουγεννιάτικο πνεύμα, μετατράπηκε σε δήμαρχο - σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι.

Άξιος.

2. Θωμάς Μαργαρίτης - Δήμαρχος Δράμας.

Δήμαρχος Δράμας εδώ και δυο τετραετίες χωρίς σοβαρό ανταγωνισμό. Κατά την διάρκεια της δημαρχίας του (εκτός από το στένεμα των δρόμων και την δημιουργία προβλήματος με το παρκάρισμα) δημιουργήθηκε, με τις ευλογίες του, η γνωστή, πλέον, Ονειρούπολη.
Στην αρχή, μερικά ξύλινα σπιτάκια και ένα τρενάκι, έκαναν την εμφάνισή τους στην κεντρική πλατεία της πόλης, κάθε χριστουγεννιάτικη εορταστική περίοδο.
Τον επόμενο χρόνο, εξαπλώθηκαν λίγο τα σπιτάκια αυτά. Τον τρίτο χρόνο άρχισε ο "πόλεμος". Τα πρώτα μπετά έπεσαν μέσα στον δημοτικό κήπο. Αμέσως ήρθε και η ανεπίσημη μετονομασία της Ονειρούπολης σε Πονειρούπολη. Τα σπιτάκια μπήκαν στον κήπο. Το "χτίσιμο" αυτό, εννοείται ότι, ήταν παράνομο. Η εορταστική περίοδος τελείωσε αλλά οι "καλύβες του Θωμά" παρέμειναν μέσα στον κήπο. Φέτος (έναν χρόνο μετά), μέρος των δραμινών, κίνησαν γη και ουρανό και κατάφεραν να τα ξηλώσουν.

Ο δήμαρχος δεν έκατσε με τα χέρια σταυρωμένα. Χωρίς να περιμένει πολύ, έκοψε ένα από τα υπεραιωνόβια πλατάνια του δημοτικού κήπου, το οποίο χαρακτηρίστηκε άρρωστο και επικίνδυνο. Ούτε τον ένοιαζε ότι, κατά την διάρκεια της Ονειρούπολης, το δέντρο ήταν εκεί και από κάτω περνούσαν 500 άνθρωποι και παιδιά κάθε απόγευμα. Και τώρα που δεν κυκλοφορούσε κόσμος από κάτω, έδωσε εντολή να το κόψουν χωρίς να μπει στον κόπο να συμβουλευτεί ειδικούς, οι οποίοι είχαν τα μέσα και την διάθεση να σώσουν το δέντρο.

Εκτός αυτού άρχισε να ρίχνει τσιμέντα και σε άλλο ένα πάρκο της πόλης. Απαράδεκτο.

Μην ανησυχείς φίλε Δραμινέ.

Ο Θωμάς έρχεται να ρίξει τσιμέντο και σε άλλα πάρκα.
Σύντομα και κοντά σου.

Συμπέρασμα:

Αφήνουμε κάποιους βάρβαρους και ανίδεους να θυσιάζουν το λιγοστό πράσινο, που έχει απομείνει στις πόλεις μας, στον βωμό της ψευδο-ανάπτυξης και του τσιμέντου.


Φτάνει πια.




(Όποιος έχει πληροφορίες και για άλλες περιοχές της Ελλάδας και την μάχη άλλων δημάρχων ή/και άλλων φορέων με το πράσινο, ας ενημερώσει, αφήνοντας ένα περιληπτικό σχόλιο.)

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Ποιά Δημόσια Υγεία;

Απελπιστική έχει καταντήσει η κατάσταση σε πάρα πολλά δημόσια νοσοκομεία της Ελλάδας.
Βέβαια αυτό είναι παλιά νέα.

Μια φορά είχα ανοίξει το φρύδι μου και για να μου κάνουν τα τρία ράμματα που χρειαζόμουν έπρεπε να περιμένω 30 λεπτά (ενώ ήμουν ο μόνος στην σειρά) καθώς οι 2 εφημερεύοντες ιατροί είχανε πιάσει κουβέντα με τους συγγενείς του τραυματία που ήταν μέσα.

Και άντε το δικό μου τραύμα δεν ήταν επείγον. Εάν κάποιος άλλος είχε κάποιο πιο σημαντικό τραύμα, και έπρεπε να περιμένει ακόμα περισσότερο από εμένα;

Περίμενα, λοιπόν, στην "αίθουσα αναμονής" (ένας μικρός διάδρομος ουσιαστικά) παρέα με ανθρώπους που ίσα ίσα χωρούσαν να σταθούν όρθιοι. Με το ζόρι να είχε 3-4 καρέκλες έξω από κάποια ιατρεία. Εμείς καθόμασταν σε ένα σκαλοπάτι.
Μετά από την μισάωρη αναμονή μου, λοιπόν,άνοιξε η πόρτα, βγήκε το παλικάρι με το χτυπημένο κεφάλι και όλο του το σόι και μπήκα μέσα. 2 ιατροί οι οποίοι έδειχναν την βαρεμάρα τους, μιλούσαν απότομα και ίσα που ξεπερνούσαν την λεπτή γραμμή της προσβολής. Αφού με εξυπηρέτησαν και με ράψανε, μου κάνανε και εμβόλιο για τέτανο. Τουλάχιστον ήταν προνοητικοί. Αλλά ο τρόπος που μίλησαν στον αδερφό μου (που ήταν μπροστά όταν είχα λιποθυμήσει, και τους εξηγούσε τι είχε γίνει) ήταν απαράδεκτος.

Μας στείλανε μετά σε ένα άλλο δημόσιο νοσοκομείο για να πάμε στο νευρολογικό. Τραύμα στο κεφάλι ήταν άλλωστε. Εκεί η κατάσταση ήταν διαφορετική.
Εκεί υπήρχε αίθουσα αναμονής. Γεμάτη. Και όρθιοι άρρωστοι/τραυματισμένοι να περιφέρονται από εδώ και από εκεί.
Ο χρόνος αναμονής μας εκεί ήταν μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά. Ναι. Μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά. Αφού λοιπόν αράξαμε με τον αδερφό μου πάνω σε ένα παρατημένο φορείο μετά από ώρα με είδανε. Έγιναν και κάτι σκηνικά με κάτι τραυματίες από τροχαίο που το έπαιζαν παλικάρια και κάναμε σύντομο χαβαλέ με μια νοσοκόμα που είχε κουραστεί από την συμπεριφορά του "παλικαριού" και δεν έλεγε να κάτσει ήσυχος στο κρεβάτι του.
Έκανα τις ακτινογραφίες μου, τις είδανε και μου είπανε να μείνω στο κρεβάτι για 2 μέρες.

Μια νύχτα με ζόρι. Πιο πολύ για τον αδερφό μου που ανησυχούσε.

Και τώρα πάμε να δούμε μια περίπτωση σε ιδιωτικό νοσοκομείο.
3 πράγματα:
Ευγένεια, Εξυπηρέτηση, Μηδενική αναμονή.
Είχα πάει να κάνω μια επέμβαση. Την προηγούμενη μέρα θα έκανα κάποιες εξετάσεις. Ξεκινάω με την ωτορινολαρυγγολόγο. Στα μέσα της εξέτασης ακούω το όνομά μου από έξω. Με περιμένανε στο αιματολογικό. Πάω στο αιματολογικό και με το που κάθομαι και βάζω το χέρι μου στο στήριγμα με φωνάζουν από το καρδιολογικό. Κάπου εκεί θυμάμαι την μια ώρα και τα σαρανταπέντε λεπτά αναμονής.
Απίστευτο.

Δωμάτια καθαρά, αίθουσες καθαρές, διάδρομοι ήσυχοι.
Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Είναι να μην προτιμάς τα ιδιωτικά; Και ας πρέπει να πληρώσεις.
Δεν είναι τυχαία η ατάκα που κυκλοφορεί για τα δημόσια νοσοκομεία "με μια αρρώστια μπαίνεις, με δέκα βγαίνεις".
Μπαίνει η γιαγιά σου για κάτι το απλό για ένα βράδυ και κρατιέται για να μην πάει στις τουαλέτες.
Εκεί μέσα η ηπατίτιδα βγαίνει από το καπάκι και σου συστήνεται.
"Γεια σου, είμαι η ηπατίτιδα Βήτα, θέλεις να γίνουμε φίλοι;"
Δεν είναι, όμως, όλα τα δημόσια νοσοκομεία το ίδιο. Έχω πάει και σε νοσοκομεία όπου η κατάσταση είναι, σαφώς, καλύτερη. Το ίδιο ισχύει και για τους ιατρούς. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι. Δεν υπάρχει όμως ιατρός που δεν θα σε σεβαστεί σε ιδιωτική κλινική.

Απορώ που πάνε τα λεφτά του κράτους.
Στην παιδεία, τα τελευταία χρόνια, δίνουν όλο και λιγότερα.
Από στρατιωτικούς εξοπλισμούς δεν παίρνουν και τίποτα καινούργιο.
Στην δημόσια υγεία προφανώς δεν δίνουν.
Τα ασφαλιστικά ταμεία αρνούνται να τα σώσουν με χρήματα του δημοσίου.
Το Εθνικό Κτηματολόγιο το πλήρωσε η τσέπη του λαού.
Πού πάνε τα λεφτά;

Και μετά βγαίνει ο υπουργός υγείας και λέει ότι η χώρα δεν έχει σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.
Στο καπάκι βγαίνει και ο βουλευτής Μαγνησίας του ίδιου κόμματος και του λέει να ασχοληθεί καλύτερα με το σχέδιο που έχει για το υπουργείο του και μετά να ασκήσει ευρύτερη πολιτική κριτική.
Ξεμπρόστιασμα κανονικό, ουσιαστικά ισοπεδώνοντας το πολιτικό έργο ενός υπουργού. Κοινώς, οι ίδιοι οι συνάδελφοί του από το κόμμα χαρακτήρισαν το επίπεδο των πολιτικών δράσεων του υπουργού υγείας.

Είναι κρίμα το μέλλον της δημόσιας υγείας να παραμένει εδώ και τόσα χρόνια στα χέρια, ως επί το πλείστον, διεφθαρμένων πολιτικών, που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα μιας και αυτούς, δεν τους αγγίζει η δημόσια υγεία. Έχουν την άνεση να πάνε στους καλύτερους ιατρούς και τις καλύτερες κλινικές. Συνήθως, οι κλινικές αυτές βρίσκονται στο εξωτερικό. Ως εκεί φθάνει η εμπιστοσύνη τους στο σύστημα που οι ίδιοι στήσανε και "ενισχύουν".

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Του πάρκινγκ και του πεζοδρομίου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οργισμένοι, εμείς οι οδηγοί, ψάχνουμε απεγνωσμένα για μια θέση πάρκινγκ για το αυτοκίνητό μας.
Άσε που φτάσαμε στο σημείο, κάθε οικογένεια να έχει και τρία διαφορετικά αμάξια.
Έχει γίνει κάτι σαν νέα κατάρα των μεγάλων πόλεων, η οποία, όμως, είναι μεταδοτική και αρχίζει να φτάνει και στην επαρχία.
Πόλεις στις οποίες πήγαινες και χαιρόσουν να βρίσκεις άδειους δρόμους και να αφήνεις το αμάξι σου μπροστά από την πόρτα του σπιτιού σου, πλέον συμβιβάζεσαι με παρκάρισμα 2 και 3 τετράγωνα μακρυά.
Σε μεγάλες πόλεις το πρόβλημα αυτό διογκώνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.

Μισάωρα και σαρανταπεντάλεπτα αναζήτησης για μια ριμάδα θέση.
Νεύρα συσσωρεύονται και το ξέσπασμα πάει αλλού.

Λύσεις υπάρχουν.
Απλά οι δήμαρχοι και οι άλλοι αρμόδιοι φορείς, αρνούνται επανειλημμένα να τις δουν.
Οι περισσότεροι, από αυτούς, αποφασίζουν να βολέψουν “κουμπάρους” και να στήσουν ιδιωτικά πάρκινγκ.
Από την άλλη ήρθαν και κάτι επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για καινούργια πεζοδρόμια, οι οποίες αντί να ομορφύνουν τις πόλεις, τις διέλυσαν.
Άπειρες θέσεις πάρκινγκ εξαφανίστηκαν και άλλα τόσα πασαλάκια μπήκαν πάνω στα πεζοδρόμια για να αποτρέψουν το ανέβασμα των αμαξιών (κυρίως για τον εφοδιασμό καταστημάτων - βλ. πιο κάτω).

Τρανό παράδειγμα, το νέο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης. Αυτό το μέγαρο που στήνει ο κύριος Παπαγεωργόπουλος, έχει κοστίσει πάρα πολλές θέσεις πάρκινγκ για το ήδη πνιγμένο κέντρο της πόλης καθώς η ανέγερση του κτηρίου γίνεται στην θέση ενός δημόσιου ελεύθερου πάρκινγκ.

Παράλληλα, γίνονται έρανοι στις μεγάλες πόλεις για ανεγέρσεις εκκλησιών. Φανταστείτε στην θέση ακόμα μιας καινούργιας εκκλησίας, έναν χώρο με 4-5 ορόφους υπόγειους και άλλους τόσους από πάνω. 2 τέτοια κτήρια να βάλεις σε στρατηγικά σημεία μέσα στις πόλεις και έχεις ξαλαφρύνει τουλάχιστον το μισό κέντρο.

Έρχονται και οι καινούργιες πολυκατοικίες με τρεις και τέσσερις εισόδους για πυλωτές και μετά ζορίζονται όλοι οι ένοικοι του οικοδομικού τετραγώνου, να βρουν θέσεις στάθμευσης. Οι πολεοδομίες κάνουν τα “στραβά μάτια” σε τέτοια φαινόμενα μιας και είναι φιλαράκια με τους εργολάβους.

Με τα λίγα και με τα πολλά, οι οδηγοί φτάνουν στο σημείο να αφήσουν το αμάξι τους πάνω σε πεζοδρόμια, μπροστά από διαβάσεις, πάνω σε στροφές, διπλοπαρκαρισμένα και γενικά σε σημεία που ενοχλούν.

Φυσιολογική εξέλιξη αυτής της συμπεριφοράς;
Οι καημένοι οι πεζοί, οι οποίοι είναι αδύναμοι μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Φτάσανε στο σημείο να δημιουργήσουν την γνωστή ομάδα των street panthers (http://www.streetpanthers.gr/) κολλώντας αυτοκόλλητα πάνω σε αυτοκίνητα, παρκαρισμένα σε παράνομες θέσεις μπας και συγκινηθούν κάποιοι οδηγοί (το ποιο πιθανό αποτέλεσμα είναι, βέβαια, να τσατιστούν).
Δεν μπορούν να περπατήσουν στον λίγο χώρο που τους έμεινε στις πόλεις.
Πρέπει σε πολλές περιπτώσεις, να βγουν στον δρόμο, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ζωή τους.
Πρόσφατο είναι και το τραγικό δυστύχημα όπου μια γιαγιά αναγκάστηκε να βγει στον δρόμο με το 5χρονο εγγόνι της, επειδή κάποιοι πάρκαραν στο πεζοδρόμιο, και παρασύρθηκαν από ένα λεωφορείο.
Καθημερινά, έρχονται αντιμέτωποι με αμάξια, τα οποία έχουν την άνεση να τρέχουν μέσα στις πόλεις, χάρη στα καινούργια κάγκελα που έχουν βάλει οι δήμοι σε κάθε πεζοδρόμιο. Ο κίνδυνος αυξάνεται μέρα με την μέρα.

Και μιας και αναφέρθηκα σε κάγκελα και δρόμους, που έχουν στενέψει χάρη στα υπέροχα καινούργια πεζοδρόμια, παρέα με τους πεζούς είναι και οι καταστηματάρχες.
Δεν έχουν πλέον την άνεση κάποια φορτηγά να σταματήσουν μπροστά από τα μαγαζιά για τον εφοδιασμό τους. Άλλες επιχειρήσεις έχουν χάσει την πελατεία τους επειδή δεν μπορούν οι άνθρωποι να σταματήσουν μπροστά από το κατάστημά τους για να αγοράσουν τα προϊόντα τους.

Γίναμε σκλάβοι των αμαξιών μας, των φαναριών και των δρόμων (και των πεζοδρομίων που απομένουν αντίστοιχα).

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Πολιτικά "κλαρίνα".

Αρχίσανε τα πολιτικά "κλαρίνα".

Η αντιπολίτευση θέλει εκλογές, η κυβέρνηση προσπαθεί να σώσει την οικονομία αλλά διχάζεται μεταξύ κεφαλαίου και κατώτερων οικονομικών στρωμάτων (που είναι και ψηφοφόροι), η κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος άρχισε να τρώει τον εαυτό της και οι πρώην υπουργοί βγάλανε τα στιλέτα.

Ο καθένας λοιπόν παίζει το κλαρίνο του, στον δικό του ρυθμό, με το δικό του τέμπο, σε διαφορετική κλίμακα.
Κοινώς, πάλι τα αφτάκια του λαού θα τραβήξουν το ζόρι.

Πιο πολύ από όλα εντύπωση μου κάνανε 3 πράγματα.

1. Η συνέντευξη του κ. Παπανδρέου

Όλως παραδόξως ούτε σαρδάμ, ούτε απαντήσεις χωρίς συνοχή όπως πιο παλιά. Έδειχνε να σκέφτεται πριν απαντήσει και να μην βιάζεται. Βέβαια ας μην βιαστώ να βγάλω συμπεράσματα. Θα σεβαστώ την πολύ σωστή πρότασή του. Θα τον κρίνω αφού γίνει (εάν γίνει) πρωθυπουργός για την καταλληλότητα του.

2. Δηλώσεις πρώην υπουργού Οικονομίας κ. Αλογοσκούφη

Ο ίδιος ο, κατά τα άλλα επιτυχημένος, πρώην υπουργός οικονομίας, έναν μήνα σχεδόν μετά τον ανασχηματισμό και την (ας την χαρακτηρίσουμε) νέα οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, δήλωσε ότι αυτή η νέα πορεία <<παροχών με δανεικά>> και χωρίς σχέδιο δράσης για την έξοδο από την οικονομική κρίση δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο.
Καταλήγει στο ότι στο τέλος <<θα επιβαρυνθεί ο Ελληνικός λαός>> (επιτέλους βγήκε και το είπε κάποιος της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ - η ειρωνεία είναι ότι και ο ίδιος ο κ. Αλογοσκούφης επιβάρυνε τον λαό με την οικονομική του πολιτική, τα τελευταία 3-4 χρόνια - ).

3. Σύγκρουση Γενικού Λογιστηρίου και Υπουργείου Οικονομίας

Άλλα προβλέπουν οι υπουργοί και άλλα προβλέπει το Γενικό Λογιστήριο.
Αυτό το φαινόμενο είναι καινούργιο. Πώς γίνεται άλλους αριθμούς να βγάζει ο υπουργός και άλλους να βγάζει το Γενικό Λογιστήριο; Χαλασμένα κομπιουτεράκια έχουν;
Το νόημα είναι ότι τέτοια ασυνεννοησία σε τέτοιους καιρούς δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική εικόνα για όσα έρχονται σε αυτόν τον τομέα.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Ερώτηση #8 - Προς: Κ. Καραμανλή

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδος.

Παραθέτω ένα σημείο-περίληψη από το χθεσινό διάγγελμα σας (5 - 2 - 2009).

<<Ο κ. Καραμανλής αναφέρθηκε στους τρεις άξονες της οικονομικής πολιτικής: 1. διατήρηση των ρυθμών ανάπτυξης, 2. δημοσιονομική εξυγίανση με συγκράτηση δαπανών και περιορισμό σπατάλης, 3. στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων με κάθε μέσο στα όρια της αντοχής της οικονομίας>>.

Μου δημιουργούνται μερικά ερωτήματα και σήμερα θα τα εκφράσω σύντομα και περιεκτικά χωρίς αναλύσεις.

Ποιοι ακριβώς είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας;
Αυτοί που αλλάζετε κάθε μήνα επειδή κάτι δεν πάει καλά με τον προϋπολογισμό (ο οποίος πάντα ψηφίζεται πανηγυρικά!!!);
Μήπως η ανάπτυξη που αναφέρετε αφορά αποκλειστικά μεγάλες επιχειρήσεις που απολαμβάνουν τις φοροαπαλλαγές που τους προσφέρατε, επειδή η χώρα χρωστάει τα κέρατά της και οι άνεργοι, εδώ και χρόνια, μόνο αυξάνονται (ειδικά τώρα, που μας χτύπησε την πόρτα - στα μούτρα - η οικονομική κρίση).

Συγκράτηση δαπανών;
Παρέα με διατήρηση ρυθμών ανάπτυξης;
Ταχυδακτυλουργός είσαστε;
Περιορισμός σπατάλης;
Δηλαδή τόσα χρόνια που είσαστε στην κυβέρνηση, η διαχείριση των δημοσίων χρημάτων από τα οικονομικά επιτελεία σας, περιλάμβανε και την σπατάλη;

Τώρα θα στηρίξετε τους οικονομικά ασθενέστερους;
Τώρα που φτάσανε στο αμήν μετά από αντιλαϊκές πολιτικές 5 ετών;
Πόσο προβλέπετε να το επιτρέπει η οικονομία;
Τα 28 δισ. ευρώ στις τράπεζες τα επέτρεπε η Ελληνική οικονομία.
Μήπως ανήκουν και οι τράπεζες στους οικονομικά ασθενέστερους;
Έπρεπε να έρθει η οικονομική κρίση για να επιχειρήσετε να δώσετε, επιτέλους, το επίδομα θέρμανσης που έχετε υποσχεθεί εδώ και τόσα χρόνια (μμμ, μου μυρίζει ακόμα ένα προεκλογικό "μπαχαρικό");

Όσο για την ανοιχτή πρόταση εκλογών από τον κ. Παπανδρέου, νομίζω ότι η αποφυγή σχολιασμού από το πρόσωπό σας, λέει πολλά στον λαό.
Μάλλον επιλέξατε εσείς τον δρόμο της ανευθυνότητας μιας και οι "άλλοι" δεν μπήκαν σε δρόμο ακόμα.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Οι Αγρότες, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου και ... οι ψεκασμοί.

Το είδαμε και αυτό.
Οι αγρότες της Κρήτης που διαμαρτύρονταν στο λιμάνι του Πειραιά, ζήσανε αυτό που ζούνε κάθε φορά οι φοιτητές και οι νέοι που πάνε σε πορείες.

Χημικά φρέσκα φρέσκα (τελευταία φουρνιά από το Ισραήλ) και δακρυγόνα από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή του αποθανών.

Και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης ρίξανε για να μην ξεχνιόμαστε.
Τους ρίξανε, όμως, χημικό με την ψυχή τους.
Αυτό μετράει περισσότερο.
Ψέκασμα κανονικό.

Τουλάχιστον αυτοί δεν τρέχουν σαν τα πρόβατα όπως οι φοιτητές.
Ούτε σαν τους μπάχαλους που πετάνε καμία πέτρα.
Οι αγρότες έχουν την δύναμη να σηκώσουν την μαγκούρα ή την τσουγκράνα τους και να αντισταθούν έστω και για λίγο στα ΜΑΤ.
Όχι ότι έχει κάποια σημαντική διαφορά στο αποτέλεσμα αλλά, έτσι, να είχαμε να λέγαμε...

Συνελήφθη και ένας 78άχρονος αγρότης.
Ε, ναι, βέβαια.
Είχε, φαίνεται, ακόμα δύναμη να αντισταθεί και μετά τους ψεκασμούς.

Στο λιμάνι του Πειραιά πήγε, την ίδια μέρα, και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να δει τους ψηφοφόρους του, τους αγρότες (χρόνια, η Κρήτη ολόκληρη στο πλευρό του ΠΑΣΟΚ).
Τον ψεκάσανε και αυτόν.
Σιγά μην του την χάριζαν.
Για να μάθει να φέρνει αντίλογο στην κυβέρνηση και να είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις.

Βέβαια, ακόμα να καταλάβω γιατί τους ψεκάζουν.
Μερικές υποθέσεις έχω κάνει, αλλά δεν έχω καταλήξει κάπου με σιγουριά.

Υπόθεση #1:
Αυτοί οι ψεκασμοί θα μπορούσαν, κάλλιστα, να είναι ένας εναλλακτικός τρόπος ψεκασμού για αυτούς που μας ενημερώνει ο λαϊκός μας προφήτης, Δημοσθένης Λιακόπουλος.
Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Νεφελίμ (τα παγκόσμια λαμόγια) μας ψεκάζουν το πρωί με διάφορους ιούς και την επόμενη μέρα, μας δίνουν τα αντίδοτα.
Είμαστε όλοι μας κάτι σαν πειραματόζωα γι' αυτούς.
Ε, είπαν, λοιπόν, μιας και μαζεύτηκε τόσος κόσμος στο λιμάνι, να δοκιμάσουν κανένα νέο ιό-δηλητήριο.

Υπόθεση #2:
Άλλη πιθανότητα είναι να έχουν δάκο οι αγρότες, και τα ΜΑΤ να τους ψεκάζουν για το δικό τους καλό. Απλά δεν τους το λένε για να μην τους ανησυχήσουν.
Τον δάκο μάλλον θα τον κόλλησαν από το Π.Α.Μ.Ε., μιας και το καημένο το έχουν ταράξει στους ψεκασμούς (όπως λέει ο Τζίμης Πανούσης).
Αυτοί εκεί, όμως, ακόμα προσπαθούν με τον δάκο παρέα.

Υπόθεση #3:
Τα δακρυγόνα και τα χημικά, που χρησιμοποιεί η Ελληνική Αστυνομία, έχουν απαγορευτεί από όλες τις δυτικές χώρες (μιας και θεωρούνται επικίνδυνα).
Μόλις λάβαμε την τελευταία φουρνιά από το Ισραήλ (όπως φημολογείται - φανταστείτε για να μην τα πετάνε στους Παλαιστίνιους, πόσο επικίνδυνα είναι - ).
Πρέπει, λοιπόν, κάπως να τα ξεφορτωθούμε. Να εκσυγχρονιστούμε και εμείς, παρέα με τις αστυνομικές δυνάμεις του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου.
Για να πάρουμε, όμως, τα καινούργια χημικά, πρέπει να τελειώσουμε τα παλιά.
Με απλή μπακαλίστικη λογική, και όπως αποδεικνύεται με μαθηματικά του Λυκείου, όσο περισσότερα πετάξουν τώρα (όσο πιο πολύ ψεκάσουν) τόσο πιο γρήγορα θα πάρουν τα καινούργια χημικά (για να συνεχίσουν να μας ψεκάζουν, με καλύτερες συνθήκες για τον ψεκαζόμενο).


Τέλος, επειδή δεν κρατιέμαι.
Έπρεπε να πέσει δακρυγόνο και χημικό στον κ. Παπανδρέου για να ζητήσει το ΠΑΣΟΚ την παραίτηση (εκτός του υπουργού εσωτερικών) της ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας;
Όταν τα πετούσανε, εξίσου απρόκλητα, στους φοιτητές σε κάθε πορεία, εσείς πού ήσασταν κύριοι του ΠΑΣΟΚ;
Γιατί δεν "τα βάλατε" και τότε με την αστυνομία αλλά μόνο με τα πολιτικά πρόσωπα από πίσω;

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Προεκλογικό "Μπαχαρικό" #3 - Παροχές τελευταίας στιγμής

Αισίως περνάμε σε ένα ακόμα προεκλογικό "μπαχαρικούλι".

Αυτό το μπαχαρικό είναι το "τσίλι" της πολιτικής. Το καυτερό της υπόθεσης που λέμε.

Πάμε να το δούμε.

Προεκλογικό "Μπαχαρικό" #3 - Παροχές Τελευταίας Στιγμής

Το "μπαχαρικό" αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, αφορά αποκλειστικά τις ενεργές κυβερνήσεις.
Μόνο αυτές είναι σε θέση να κάνουν αυτές τις παροχές, πραγματικότητα.

Κάπως έτσι, λίγο πριν η χώρα μπει σε προεκλογική περίοδο, η κυβέρνηση έχει φροντίσει να κάνει κάποιες παροχές, κυρίως σε κοινωνικές ομάδες/στρώματα από τα οποία έχει χάσει μέρος τακτικών ψηφοφόρων.

Αψηφούν προϋπολογισμούς (που κατά τα άλλα τους έχουν προετοιμάσει για να είναι ακριβώς ότι αντέχει η χώρα) και σχετικές οικονομικές δυσκολίες της χώρας και δίνουν από αυτά που δεν έχουν (και δεν θα έχουν για πολύ καιρό).

Πυρόπληκτους θα τους ονομάσουν; Αγρότες ίσως; Δίνουν αβέρτα. Και βιαστικά.

Γι' αυτό και είναι και καυτερό "μπαχαρικό". Στην αρχή είναι διεγερτικό και απολαυστικό και για την κυβέρνηση (εάν ξαναβγεί) και για την τάξη που παίρνει τις παροχές.
Μετά από μερικά χρονάκια (αφού έχει χωνευτεί το καυτερό και το έχουμε ξεχάσει) έρχεται η ώρα που πας στην τουαλέτα. Και σε καίει στο πιο ευαίσθητο σημείο σου.

Οι κυβερνήσεις αρχίζουν να σφίγγονται από το "κάψιμο" και να ζητάνε τις παροχές πίσω ή να αυξάνουν φόρους, με αποτέλεσμα να καίει ο κώλος όλου του λαού.

Επίσης, είναι καλό γιατί, εάν δεν βγει ξανά η ίδια κυβέρνηση μετά καίει αλλουνού ο κώλος και άλλος γίνεται ο κακός!
Με έναν σμπάρο, δύο τρυγόνια.

Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να ονομαστεί και αλλιώς.

Προεκλογικό "κεσεδάκι με φράουλες"

Μμμ και αυτό ακούγεται αρκετά σωστό.
Ένα κεσεδάκι με ωραίες φράουλες από πάνω.
Δεν χρειάζεται να το κοιτάς και για πολύ. Είναι ζουμερές και καλό στημένες.
Όταν αρχίζεις να τις τρως όμως συνειδητοποιείς πόσο σάπιες είναι οι φράουλες που είναι κάτω κάτω, επιδέξια κρυμμένες (σαν ψηλά γράμματα από διαφήμιση τράπεζας).
Μετά έρχεται και το κόψιμο. Ίδια περίπου επίδραση με το καυτερό. Δηλαδή σε πιάνει στο ίδιο ευαίσθητο σημείο.

Στην αρχή μας αρέσει.
Μετά, όμως, μας πονάει όλους.

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Δημοκρατία και Κοινοβουλευτισμός

Δημοκρατία.

Ίσως η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη από όλους τους πολιτικούς ανά τον κόσμο τους τελευταίους αιώνες (παρέα με καπιταλισμό, κομμουνισμό, σοσιαλισμό και ιμπεριαλισμό).

<<Δημοκρατία>> εδώ, <<δημοκρατία>> εκεί, <<δημοκρατία>> και παρά πέρα.
Μια λέξη με τεράστια νοητική βαρύτητα που έγινε σταθμός στην πολιτική και κοινωνική ιστορία της ανθρωπότητας.

Πάμε και σε μια δεύτερη λέξη τώρα:

Κοινοβουλευτισμός (ή αλλιώς Κοινοβουλευτική Δημοκρατία).

Ίσως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη των τελευταίων αιώνων.

Μία λέξη βάζεις μπροστά στην <<δημοκρατία>> και αμέσως διαστρεβλώνεται ριζικά όλη η έννοια της, όλο της το <<είναι>>.

Μπορεί να είμαι σκληρός αλλά με τις τελευταίες εξελίξεις στην Ελληνική πολιτική (και την παγκόσμια κοινοβουλευτική πολιτική), η κοινοβουλευτική δημοκρατία άρχισε να μου φαίνεται πάρα πολύ φθαρμένη.
Μπορεί να λειτουργεί καλύτερα στην αρχή αλλά σύντομα (τουλάχιστον τα "πειράματα" έτσι δείχνουν) φθείρεται χωρίς να υπάρχει ικανότητα "επισκευής" ή επιστροφής σε μια προηγούμενη καλύτερη κατάσταση.

Το ότι τους βουλευτές τους εκλέγει ο λαός κάνει πολύ μεγάλη διαφορά;
Ο σημερινός κοινοβουλευτισμός δεν απέχει και πολύ από ένα ολιγαρχικό σύστημα.
Αργά ή γρήγορα οι βουλευτές χάνουν την επαφή που έχουν με τους πολίτες και η ιδέα που έχουν για τα σοβαρά προβλήματα του λαού απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Έτσι τα μέτρα που περνάνε, πολύ σπάνια έχουν αντίκρισμα στην κοινωνία.
Μια φορά στα 4 χρόνια ξαφνικά θυμούνται τους απλούς πολίτες, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους συνταξιούχους και τους μαθητές. Και αυτό αποκλειστικά και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους.
Μόνο υποσχέσεις.
Χάθηκαν οι πολιτικοί με μια πιο ρομαντική άποψη για την πολιτική.
Για να είμαι πιο δίκαιος, και να υπάρχουν "ρομαντικοί" πολιτικοί, χάνονται μέσα στο πλήθος των διεφθαρμένων που κάνουν κουμάντο (κόβουν - ράβουν) αλλά και εάν δεν χάνονται, τότε, σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα, διαφθείρονται και αυτοί.

Δυστυχώς η γνήσια δημοκρατία (με την έννοια της άμεσης διακυβέρνησης από ολόκληρο τον λαό, χωρίς διακρίσεις) δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε τόσο μεγάλες κοινωνίες αλλά μόνο σε πολύ μικρές (και ψιλοαυτόνομες) κοινωνίες.

Στον κοινοβουλευτισμό αμέσως θα λειτουργήσει το "μέσον" και το "ρουσφέτι" και σύντομα θα εμφανιστούν οι πρώτοι "κουμπάροι".
Πολύ δύσκολα θα "επιβιώσει" η αξιοκρατία σε ένα τέτοιο σύστημα διακυβέρνησης. Και δεν μιλάω για αξιοκρατία σε θέσεις εργασίας δημοσίου. Μιλάω για μεγάλες διευθυντικές θέσεις, γραμματείς και γενικά υψηλόβαθμα διοικητικά στελέχη.

Ο κοινοβουλευτισμός, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έχει γίνει σαν την χλωρίνη Klinex.
Ε, αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε. Σταθερή "αξία" τόσα χρόνια.


Μπορεί μέσα στην αφέλια και την συναισθηματική μου φόρτωση, να ξεπέρασα κάποια όρια και να έριξα τα πάνδεινα πάνω στον κοινοβουλευτισμό. Ίσως και να είναι νωρίς για να εκφράσω γνώμη για δημοκρατία και τα δημοκρατικά (ή μήπως ψευδο-δημοκρατικά) συστήματα.
Απλά αυτήν την περίοδο που διανύουμε, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει αναχθεί σε μια απάτη που έστησαν συνεννοημένοι οι πολιτικοί, ανεξαρτήτου παρατάξεως, και προσπαθούν να την διατηρήσουν με νύχια και με δόντια, αποκλειστικά και μόνο για το δικό τους προσωπικό όφελος.

Πώς και δεν έχουν ιδρύσει ακόμα συνδικαλιστικές οργανώσεις οι οποίες θα μάχονται για το συμφέρον των βουλευτών και των πολιτικών γενικότερα;
Πώς και δεν έχουν βγει στους δρόμους να κάνουν πορείες για την απαξίωση που δέχεται η πολιτική σήμερα;

Σταματάω εδώ για να μην τους δώσω και άλλες ιδέες.