Δημοκρατία και Κοινοβουλευτισμός

Δημοκρατία.

Ίσως η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη από όλους τους πολιτικούς ανά τον κόσμο τους τελευταίους αιώνες (παρέα με καπιταλισμό, κομμουνισμό, σοσιαλισμό και ιμπεριαλισμό).

<<Δημοκρατία>> εδώ, <<δημοκρατία>> εκεί, <<δημοκρατία>> και παρά πέρα.
Μια λέξη με τεράστια νοητική βαρύτητα που έγινε σταθμός στην πολιτική και κοινωνική ιστορία της ανθρωπότητας.

Πάμε και σε μια δεύτερη λέξη τώρα:

Κοινοβουλευτισμός (ή αλλιώς Κοινοβουλευτική Δημοκρατία).

Ίσως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη των τελευταίων αιώνων.

Μία λέξη βάζεις μπροστά στην <<δημοκρατία>> και αμέσως διαστρεβλώνεται ριζικά όλη η έννοια της, όλο της το <<είναι>>.

Μπορεί να είμαι σκληρός αλλά με τις τελευταίες εξελίξεις στην Ελληνική πολιτική (και την παγκόσμια κοινοβουλευτική πολιτική), η κοινοβουλευτική δημοκρατία άρχισε να μου φαίνεται πάρα πολύ φθαρμένη.
Μπορεί να λειτουργεί καλύτερα στην αρχή αλλά σύντομα (τουλάχιστον τα "πειράματα" έτσι δείχνουν) φθείρεται χωρίς να υπάρχει ικανότητα "επισκευής" ή επιστροφής σε μια προηγούμενη καλύτερη κατάσταση.

Το ότι τους βουλευτές τους εκλέγει ο λαός κάνει πολύ μεγάλη διαφορά;
Ο σημερινός κοινοβουλευτισμός δεν απέχει και πολύ από ένα ολιγαρχικό σύστημα.
Αργά ή γρήγορα οι βουλευτές χάνουν την επαφή που έχουν με τους πολίτες και η ιδέα που έχουν για τα σοβαρά προβλήματα του λαού απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Έτσι τα μέτρα που περνάνε, πολύ σπάνια έχουν αντίκρισμα στην κοινωνία.
Μια φορά στα 4 χρόνια ξαφνικά θυμούνται τους απλούς πολίτες, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους συνταξιούχους και τους μαθητές. Και αυτό αποκλειστικά και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους.
Μόνο υποσχέσεις.
Χάθηκαν οι πολιτικοί με μια πιο ρομαντική άποψη για την πολιτική.
Για να είμαι πιο δίκαιος, και να υπάρχουν "ρομαντικοί" πολιτικοί, χάνονται μέσα στο πλήθος των διεφθαρμένων που κάνουν κουμάντο (κόβουν - ράβουν) αλλά και εάν δεν χάνονται, τότε, σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα, διαφθείρονται και αυτοί.

Δυστυχώς η γνήσια δημοκρατία (με την έννοια της άμεσης διακυβέρνησης από ολόκληρο τον λαό, χωρίς διακρίσεις) δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε τόσο μεγάλες κοινωνίες αλλά μόνο σε πολύ μικρές (και ψιλοαυτόνομες) κοινωνίες.

Στον κοινοβουλευτισμό αμέσως θα λειτουργήσει το "μέσον" και το "ρουσφέτι" και σύντομα θα εμφανιστούν οι πρώτοι "κουμπάροι".
Πολύ δύσκολα θα "επιβιώσει" η αξιοκρατία σε ένα τέτοιο σύστημα διακυβέρνησης. Και δεν μιλάω για αξιοκρατία σε θέσεις εργασίας δημοσίου. Μιλάω για μεγάλες διευθυντικές θέσεις, γραμματείς και γενικά υψηλόβαθμα διοικητικά στελέχη.

Ο κοινοβουλευτισμός, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έχει γίνει σαν την χλωρίνη Klinex.
Ε, αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε. Σταθερή "αξία" τόσα χρόνια.


Μπορεί μέσα στην αφέλια και την συναισθηματική μου φόρτωση, να ξεπέρασα κάποια όρια και να έριξα τα πάνδεινα πάνω στον κοινοβουλευτισμό. Ίσως και να είναι νωρίς για να εκφράσω γνώμη για δημοκρατία και τα δημοκρατικά (ή μήπως ψευδο-δημοκρατικά) συστήματα.
Απλά αυτήν την περίοδο που διανύουμε, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει αναχθεί σε μια απάτη που έστησαν συνεννοημένοι οι πολιτικοί, ανεξαρτήτου παρατάξεως, και προσπαθούν να την διατηρήσουν με νύχια και με δόντια, αποκλειστικά και μόνο για το δικό τους προσωπικό όφελος.

Πώς και δεν έχουν ιδρύσει ακόμα συνδικαλιστικές οργανώσεις οι οποίες θα μάχονται για το συμφέρον των βουλευτών και των πολιτικών γενικότερα;
Πώς και δεν έχουν βγει στους δρόμους να κάνουν πορείες για την απαξίωση που δέχεται η πολιτική σήμερα;

Σταματάω εδώ για να μην τους δώσω και άλλες ιδέες.