Eurovision και ζήτω η οικονομική κρίση.

Τι μανία έχει καταντήσει και αυτό;
Κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, τρέχουν οι Έλληνες να ψηφίσουν. Φρενίτιδα στα κανάλια και στα δελτία ειδήσεων για το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Eurovision.

Σοβαρή υπόθεση!
Παλιότερα, υπουργοί και πατριάρχες έδιναν την ευλογία τους στον τραγουδιστή/τρια.

Σάλος γινόταν για το ρούχο που θα επέλεγε να φορέσει ο τραγουδιστής στην "γιορτή του τραγουδιού". Εννοείτε ότι τα ρούχα είναι κάποιου διάσημου σχεδιαστή, το οποίο κοστίζει μισθούς μισού έτους ενός υπαλλήλου της γενειάς των 700 ευρώ. Και λίγα είπα νομίζω. Πολύ λίγα.
Ειδικά για το φόρεμα που υποστήριζε τα πλούσια στήθη της Μαντώ (τα οποία δεν αποδείχτηκαν τόσο αποδοτικά και δελεαστικά όσο περίμενε ο Ελληνικός πληθυσμός) η τιμή ήταν εξωφρενική. Η τσέπη του λαού τα φορτώθηκε όλα αυτά βέβαια. Και τα φορτώνεται ακόμα.

Τα τραγούδια, βέβαια, είναι όλα από γνωστούς, εγκεκριμένους και πετυχημένους συνθέτες.
Μεγάλα ονόματα τα οποία υποτίθεται ότι εγγυούνται την επιτυχία της χώρας μας.

Μεγάλα ονόματα είναι και οι χορογράφοι (τουλάχιστον για τον δικό τους χώρο γιατί εγώ ιδέα δεν είχα και πρώτη φορά τους άκουγα).
Και σαφέστατα η χορογραφία μετράει πάρα πολύ. Ίσως και περισσότερο από το ίδιο το τραγούδι.
Όλοι ψήφισαν την χώρα που είχε βάλει μια "τραγουδίστρια" να βγάλει, ένα ένα, σχεδόν όλα τα ρούχα της στην σκηνή πάνω.
Και γιατί να μην την ψηφίζουν άλλωστε;

Ο "θεσμός" της Eurovision έχει μετατραπεί από διαγωνισμό τραγουδιού, σε διαγωνισμό χορού και φαντασμαγορικού σόου εκ μέρους των τραγουδιστών.
Κάθε χρόνο όλο και περισσότερα φωτάκια, video-walls και περισσότερες κάμερες για να καλύψουν από την κάθε γωνία, το γεγονός της χρονιάς.
Θα το χαρακτηρίσω απλά ως σπατάλη ενέργειας.

Οι προβολές από πίσω σε 3-4 χρόνια θα είναι τόσο φανταχτερές και γρήγορες που θα προκαλούν επιληψία.
Ήδη, η φετινή συμμετοχή της Ελλάδας προκαλεί τέτοιο πρόβλημα. 1 λεπτό έπεσα πάνω στην εκπομπή επιλογής τραγουδιού και τα μάτια μου κόντεψαν να γυρίσουν ανάποδα.

Από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, μόνο εμείς οι Έλληνες δίνουμε τόση βαρύτητα στην Eurovision.
Ψάχνουμε να βρούμε την ιδανική συμμετοχή, σχολιάζουμε όλα τα υπόλοιπα τραγούδια και κάθε χρόνο προβλέπουμε την νίκη μας ή τουλάχιστον μια θέση στην πρώτη 3άδα.

Στην Γερμανία, ψηφίζουν κάθε χρόνο το πιο χαβαλετζίδικο τραγούδι. Δεν τους ενδιαφέρει και πολύ. Έχουν πιο σοβαρά θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούν.

Για να αποκτήσει αξία και πάλι η Eurovision, θα πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους βραβείο.
Η χώρα που θα νικήσει θα βγει από την επιτήρηση ή θα μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της ή κάτι σχετικό με την οικονομική κρίση.
Κρίμα είναι, τόσοι Έλληνες, να ξοδεύουν ευρώπουλα, από αυτά που δεν τους περισσεύουν, σε SMS, για να ψηφίσουν το καλύτερο τραγούδι για να μας εκπροσωπήσει, και να μην βλέπουν αντίκρισμα στα ευρώ που ξοδεύουν.
Φανταστείτε το σαν κάποιου είδους επένδυση με μεγάλη επικινδυνότητα.

Eurovision και έξοδος από την οικονομική κρίση, πρέπει να πάνε πακέτο.
Δεν ξυπνάμε σιγά σιγά;
Χάσαμε την επαφή με την πραγματικότητα.