Το νέο χόμπι - μόδα των Ελλήνων Δημάρχων.

Νέα μόδα έχει καταντήσει ο συνεχής "πόλεμος" δημάρχων και πρασίνου (πάρκων και λοιπών παρόμοιων περιοχών).

Στα αστικά κέντρα (ιδίως στα μεγάλα) τα οποία έχουν κατακλυστεί από τσιμέντο και πίσσα, οι μικρές και ελάχιστες πράσινες εκτάσεις που απέμειναν, αποτελούν κάποιου είδους αστικές οάσεις.
Οάσεις για παιδιά, ζώα και νέους που κουράστηκαν το μπετόν και την όψη των πολυκατοικιών.

Αντί, λοιπόν, να τις προστατέψουν, να τις συντηρήσουν, να τις ανανεώσουν και να τις αναβαθμίσουν, έχουν αρχίσει έναν άτυπο, άδικο και βάρβαρο πόλεμο εναντίον τους.
Ο στόχος του είναι, αποκλειστικά και μόνο, "άμαχος πληθυσμός".

Δύο τρανά παραδείγματα που είναι και πρόσφατα μου έρχονται στο μυαλό.

1. Νικήτας Κακλαμάνης - Δήμαρχος Αθηνών.

Υποκρισία σε νέα επίπεδα από τον Δήμαρχο Αθηνών. Βυθισμένος στην θλίψη και στην οργή τον Δεκέμβριο όταν του κάψανε (εκτός από το κέντρο της πόλης, για το οποίο δεν έδειξε να "πονάει" και πολύ) το πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο του.
Αυτό το έμβλημα χαράς και ευφράδειας που φέρνει κάθε χρόνο μαζί του το πνεύμα των χριστουγέννων (παρέα με τον φρενιτιώδη υπερκαταναλωτισμό).

Κάηκε, λοιπόν, το πλαστικό δέντρο.

Πολύ σύντομα, φρόντισε ο δήμαρχος να το αντικαταστήσει. Αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμένος. Έβαλε διμοιρία των ΜΑΤ να το προστατεύουν από τους βέβηλους φοιτητές.
Δεν πέρασε ένας μήνας από την προσπάθεια προστασίας του νέου πλαστικού χριστουγεννιάτικου δέντρου και μάλλον κάτι άλλαξε βαθιά μέσα του.
Σιχάθηκε τα δέντρα; Το πράσινο;
Κήρυξε πόλεμο με το πράσινο ξεκινώντας με το πάρκο που βρισκόταν στις οδούς Πατησίων με Κύπρου. Δεν άφησε κανένα δέντρο στο πάρκο αυτό. Πάλι έβαλε διμοιρίες των ΜΑΤ αυτή την φορά να προστατεύουν τις μπουλντόζες από τους εξαγριωμένους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι έβλεπαν το πράσινο που στόλιζε την γειτονιά τους να "δολοφονείται" από τον δήμαρχό τους.
Από δήμαρχο - χριστουγεννιάτικο πνεύμα, μετατράπηκε σε δήμαρχο - σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι.

Άξιος.

2. Θωμάς Μαργαρίτης - Δήμαρχος Δράμας.

Δήμαρχος Δράμας εδώ και δυο τετραετίες χωρίς σοβαρό ανταγωνισμό. Κατά την διάρκεια της δημαρχίας του (εκτός από το στένεμα των δρόμων και την δημιουργία προβλήματος με το παρκάρισμα) δημιουργήθηκε, με τις ευλογίες του, η γνωστή, πλέον, Ονειρούπολη.
Στην αρχή, μερικά ξύλινα σπιτάκια και ένα τρενάκι, έκαναν την εμφάνισή τους στην κεντρική πλατεία της πόλης, κάθε χριστουγεννιάτικη εορταστική περίοδο.
Τον επόμενο χρόνο, εξαπλώθηκαν λίγο τα σπιτάκια αυτά. Τον τρίτο χρόνο άρχισε ο "πόλεμος". Τα πρώτα μπετά έπεσαν μέσα στον δημοτικό κήπο. Αμέσως ήρθε και η ανεπίσημη μετονομασία της Ονειρούπολης σε Πονειρούπολη. Τα σπιτάκια μπήκαν στον κήπο. Το "χτίσιμο" αυτό, εννοείται ότι, ήταν παράνομο. Η εορταστική περίοδος τελείωσε αλλά οι "καλύβες του Θωμά" παρέμειναν μέσα στον κήπο. Φέτος (έναν χρόνο μετά), μέρος των δραμινών, κίνησαν γη και ουρανό και κατάφεραν να τα ξηλώσουν.

Ο δήμαρχος δεν έκατσε με τα χέρια σταυρωμένα. Χωρίς να περιμένει πολύ, έκοψε ένα από τα υπεραιωνόβια πλατάνια του δημοτικού κήπου, το οποίο χαρακτηρίστηκε άρρωστο και επικίνδυνο. Ούτε τον ένοιαζε ότι, κατά την διάρκεια της Ονειρούπολης, το δέντρο ήταν εκεί και από κάτω περνούσαν 500 άνθρωποι και παιδιά κάθε απόγευμα. Και τώρα που δεν κυκλοφορούσε κόσμος από κάτω, έδωσε εντολή να το κόψουν χωρίς να μπει στον κόπο να συμβουλευτεί ειδικούς, οι οποίοι είχαν τα μέσα και την διάθεση να σώσουν το δέντρο.

Εκτός αυτού άρχισε να ρίχνει τσιμέντα και σε άλλο ένα πάρκο της πόλης. Απαράδεκτο.

Μην ανησυχείς φίλε Δραμινέ.

Ο Θωμάς έρχεται να ρίξει τσιμέντο και σε άλλα πάρκα.
Σύντομα και κοντά σου.

Συμπέρασμα:

Αφήνουμε κάποιους βάρβαρους και ανίδεους να θυσιάζουν το λιγοστό πράσινο, που έχει απομείνει στις πόλεις μας, στον βωμό της ψευδο-ανάπτυξης και του τσιμέντου.

Φτάνει πια.

(Όποιος έχει πληροφορίες και για άλλες περιοχές της Ελλάδας και την μάχη άλλων δημάρχων ή/και άλλων φορέων με το πράσινο, ας ενημερώσει, αφήνοντας ένα περιληπτικό σχόλιο.)