Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

"Και ξαφνηκά το φως!"

Ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει ο κ. Αλμούνια.

Δεν το είπε έτσι ακριβώς αλλά ήταν αρκετά ξεκάθαρος στις δηλώσεις του όταν είπε ότι "φτάσαμε στον πάτο".
Προφανώς μια εκτίμηση ήταν. Μην το πάρουμε και πάνω μας.
Εμείς, βέβαια, κάπου εκεί πρέπει να χαρούμε.
Σαν την αντίστοιχη χαρά που είχαμε όταν ο κ. Σημίτης, μέσα στον ενθουσιασμό του, ανακοίνωσε την υποτίμηση της, τότε, δραχμούλας μας.

Μας φτάσανε στο σημείο να χαιρόμαστε που χειρότερα δεν γίνεται.
Περί αυτού πρόκειται όμως.
Εκεί που φτάσαμε, ισχυρίζονται, χειρότερα δεν γίνεται.
Πιο κάτω δεν πάει.
Φτάσαμε στο υπόγειο.

Ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να εμπιστεύεται την αγορά.
Σε λίγο θα ακολουθούμε και την χλωρίνη Κλινέξ μιας και αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε.
Μας κάνανε να λέμε πόσο καλά είναι τώρα που είμαστε στον πάτο.
Από εδώ μόνο πάνω πάμε. Ή έτσι θέλουν να νομίζουμε.

Δεν δείχνουν να έχουν μάθει από τα λάθη τους όμως.
Επανειλημμένα, κάνουν προβλέψεις μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες και η μία μετά την άλλη πέφτουν έξω. Πολύ έξω.
Η κρίση αυτή έχει πιάσει όλους τους οικονομολόγους στα πράσα.
Οι οικονομικοί σχολιαστές και οι διάφοροι δημοσιογράφοι απέτυχαν παταγωδώς στην προσπάθειά τους είτε να μεταφέρουν το μέγεθος και την βαρύτητα της κρίσης είτε να ηρεμήσουν, να καθοδηγήσουν και να προστατεύσουν τους εργαζόμενους και, γενικά, τους πολίτες.
Συγκρίσεις με άλλα κραχ δεν προσφέρουν τίποτα.

Πώς τα κατάφεραν όμως έτσι;
Το "σύστημα" κατάφερε ακόμα μια φορά να επιβιώσει.
Και μάλλον θα μας βγει πιο δυνατό και ανανεωμένο.
Θα συμπεριλάβει στο "πρόγραμμά" του κάποιες σοσιαλδημοκρατικές απόψεις και οπτικές και θα ζήσουμε εμείς "καλά" και το "σύστημα" καλύτερα.

Καταπάτησε, λοιπόν, το "σύστημα" και συνεχίζει να καταπατεί όλους τους πόρους της.
Ξεζουμίζει τον κάθε κακόμοιρο εργαζόμενο για να φέρει το κέρδος στο κεφάλαιο ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες.

Και βέβαια ο εργαζόμενος τι να κάνει;
Έχει να θρέψει μια οικογένεια ή να θρέψει τις ψεύτικες, εικονικές και επιβαλλόμενες από μια νεο-αμερικάνικη κουλτούρα, ανάγκες για "μεγάλη ζωή" με λεπτές και μεγάλες οθόνες, υπολογιστές, "ντιζαϊνάτο" αμάξι και πολλά άλλα.

Οκ λοιπόν.
Θα δουλέψει τρεις με τέσσερις μέρες την βδομάδα, για 400 ευρώ. Πόσο πιο κάτω να πας από εκεί; Αυτό μας έλειπε.
Πάλι καλά, συμβιβάζονται κάποιοι εργοδότες να μην απολύσουν προσωπικό τώρα που έχουν την άνεση να τους απασχολούν 3-4 μέρες την εβδομάδα.
Και αυτοί οι εργοδότες θεωρούνται και "καλοί".

Τι να κάνουν και αυτοί όμως;
Έχουν ένα κέρδος να διατηρήσουν.
Πρέπει, κάπως, να πληρώσουν τα καύσιμα του μισθωμένου τζετ τους ή να πληρώσουν για την καινούργια πισίνα της 3ης βίλας τους.

2 σχόλια:

  1. Ξαφνηκα ίδες το φός;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όχι φίλε ανώνυμε. Δεν είδα το φως. Απλά κάποιοι άλλοι θέλουν να νομίζουμε ότι τα χειρότερα πέρασαν.

    Ας το πιστέψουν πρώτα οι ίδιοι και μετά ίσως δούμε και εμείς, πραγματικά, λίγο φως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή