Μας χτύπησε η απελπισία.

Κάποτε οι νέοι ανησυχούσαν, λίγο πολύ, να βρουν δουλειά.
Να αποκατασταθούν αφού ξεμπερδέψουν με τις όποιες σπουδές τους.

Πλέον οι ανησυχίες μας έχουν πολλαπλασιαστεί.
Και λέω μας, γιατί ανήκω και εγώ στους νέους 20-25 (άντε και 30 εάν μένουν ακόμα με τους γονείς τους) που μας έπιασε η απελπισία.
Και αυτή η ριμάδα η οικονομική κρίση δεν σε αφήνει να δεις με σιγουριά στο μέλλον.

Ανησυχίες και άγχος.
Ξεπερνιούνται, βέβαια, έστω και βραχυπρόθεσμα, με έναν καλό φραπέ και μερικές παρτίδες τάβλι, αλλά μετά επιστρέφουν.

Διαβάζαμε, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, στο λύκειο για να μπούμε σε μια μυθοποιημένη σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που τόσο πολύ μας έκαναν (διάφοροι φορείς, για να μην πω μόνο τους γονείς) να θέλουμε.

Μπήκαμε σε ένα Α.Ε.Ι. ή ένα Τ.Ε.Ι. και ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα μπάχαλο. Ανοργανωσιά και χάος. Μετά έρχονται και τα πρώτα βαρετά μαθήματα. Μετά έρχονται και άλλα ακόμα πιο βαρετά μαθήματα. Σιγά σιγά, έρχονται οι πρώτες αμφιβολίες για την επιλογή που κάναμε.
Όρεξη για διάβασμα καμία και οι πρώτες ανησυχίες για το πότε θα πάρουμε το πτυχίο, που άλλοι θέλουν περισσότερο από εμάς να πάρουμε, κάνουν την εμφάνισή τους.

Παράλληλα αρχίζει και άλλου παπά ευαγγέλιο.
Θα βρω δουλειά;
Θα βρω δουλειά στον τομέα μου;
Θα βρω δουλειά που μπορεί να με συντηρήσει;
Και το άγχος σε κατακλύζει και πιάνεις τεφτέρι και κομπιουτεράκι και αρχίζεις μανιωδώς να κάνεις υπολογισμούς.
"Πώς θα τα βγάλω πέρα με 700 ευρώ έναν ολόκληρο μήνα;"

Ενοίκιο 400-450 ευρώ. "Τι ωραία που ήταν όταν ήμουν φοιτητής και είχα συγκάτοικο και ήταν όλα δια δύο."
Κοινόχρηστα και διάφοροι λογαριασμοί 100-150 ευρώ και λίγα λέω.
Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι πρέπει να βγάλεις έναν μήνα με 100-150 ευρώ. Φαγητό και καμιά έξοδο και πάνε τα λεφτά. Εάν καπνίζεις κιόλας τότε χάθηκε το παιχνίδι. Και τις τελευταίες 5-6 μέρες του μήνα τις βγάζεις σπίτι με μακαρόνια και ταινίες που έχεις κατεβάσει από το ίντερνετ.

Μετά είναι να μην γυρίσεις μέχρι τα 28-30 στο σπίτι των γονιών σου; Ούτε ενοίκιο, ούτε πολλοί λογαριασμοί και κάθε μέρα σπιτικό φαγητό της μαμάκας.

Μάλλον κακομαθαίνουμε όσο είμαστε φοιτητές και μετά μας έρχονται πολλά ζόρια μαζεμένα.
Η απελπισία και η απαισιοδοξία όμως παραμένουν εκεί...