Πού να παρέμβεις; Και τι να πεις;

Ο σημερινός σχολιαστής δεν έχει πολλές επιλογές ως προς τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με τις προτάσεις και τις κινήσεις της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης και να καταθέσει τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκε σε αυτό το συμπέρασμα.
Ο δεύτερος δρόμος, που είναι σαφέστατα πιο σπάνιος και πιο δημιουργικός, είναι η κατάθεση ιδεών και λύσεων.

Όλοι βλέπουμε καθημερινά δημοσιογράφους και σχολιαστές στα παραθυράκια της τηλεόρασης να παραπονιούνται και να οδύρονται για νομοσχέδια, προγράμματα σταθερότητας, ΔΝΤ, την Άγκελα Μέρκελ και τα spreads.
Πολλοί από εμάς τους διαβάζουν σχεδόν καθημερινά σε εφημερίδες ή στο διαδίκτυο να συνεχίζουν τους αμανέδες τους με τρομερή μαεστρία.
Τουλάχιστον να είμαστε και ευγνώμονες επειδή δεν στρέφουν την προσοχή του κοσμάκι από τα προβλήματα τις χώρας.

Δεν γίνεται όμως άλλο πια αυτοί οι κύριοι σχολιαστές που τα ξέρουν όλα και σε όλα βρίσκουν ψεγάδια να κάθονται στην άνεση του παραθύρου και της εργονομικής καρεκλίτσας τους και να "κράζουν" χωρίς οι ίδιοι να προτείνουν κάποια εναλλακτική λύση. Νοοτροπία "δεν-μου-αρέσει-τίποτα/δεν-κάνω-τίποτα".
Καθόμαστε ένας λαός και περιμένουμε να έρθει η Τρίτη για να δούμε έναν Λαζόπουλο, ο οποίος εκτός από την δική του πολιτική προπαγάνδα, περίτεχνα περιτυλιγμένη σε συσκευασία δώρου με γερή δόση αδιάφορης σάτιρας, προτείνει κάποιες άλλοτε εξωφρενικές άλλοτε πιο ρεαλιστικές λύσεις σε κάποια καίρια ζητήματα της Ελλαδίτσας μας.
Το ίδιο και με τους "αρβύλες" που παλιότερα παρέβαιναν πιο πολύ στα κοινά ενώ τώρα τελευταία δώσανε έναν πιο light τόνο στην παραγωγή τους.

Δεν μπορούμε απλά να διαφωνούμε και να κάνουμε την πάπια ή την κότα που κάθεται στα αυγά της όταν έρχεται η ώρα να βρεθούν ρεαλιστικές και βιώσιμες λύσεις σε ζητήματα που πάνω από όλα αφορούν και ζημιώνουν εμάς τους ίδιους.
Δεν γίνεται οι μόνοι που προτείνουν λύσεις σε μια ολόκληρη χώρα να είναι η κυβέρνηση (με τις πιο οδυνηρές), οι κωμικοί (με τις πιο εξωφρενικές) και οι ελάχιστοι δημιουργικοί και εφευρετικοί δημοσιογράφοι και σχολιαστές (με τις πιο ρεαλιστικές).
Ούτε καν η αντιπολίτευση έχει να δώσει κάποια εναλλακτική. Σταθεροί στις παραδόσεις, όλοι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης - με μικρές εξαιρέσεις - ακολουθούν την πολιτική γραμμή του Μεταξά, με ένα "όχι" να κρέμεται από τα χείλη τους έτοιμο να εκσφεντονισθεί σε μικρόφωνα και κάμερες.

Δυστυχώς, όμως, στην σημερινή Ελλάδα, με το ΔΝΤ έτοιμο να μπουκάρει με περίσσιο τσαμπουκά, με τις περικοπές στους μισθούς και με μια ανεργία να καλπάζει προς νέα ύψη, τα περιθώρια για "όμορφες" λύσεις είναι πολύ μικρά.
Οι πολιτικές γραμμές είναι δύο.
Η ευρωπαϊκή και η αντισυστημική.
Η "δώσε-και-σώσε" και η "καταρρέω-και-από-μόνος-μου".
Η κυβέρνηση επέλεξε για εμάς την ευρωπαϊκή λύση με δανεισμούς, ελέγχους και λιτότητα μέχρι αηδίας. Κοινώς, αδυνάτισε για να μην βουλιάξεις χοντρέ.

Κάπου εκεί τα λόγια αρχίζουν να περισσεύουν.
Γι' αυτό και έχουμε στερέψει από ιδέες.
Γι' αυτό οι σοσιαλιστές είναι πιο δεξιοί και από τους δεξιούς.
Γι' αυτό και δεν έχω καμία ρεαλιστική λύση να προτείνω.
Ακόμα.
Ίσως από την επόμενη φορά.
Μέχρι τότε, καλό αδυνάτισμα.